Anneleri tutsak edilmiş bütün çocuklara ithafen yazılmıştır.
Anne!
Sen gittin gideli,
Takvimlere uzanamadım daha.
O son bahar, kaldı takvimlerde anne!
Hazan yaprakları dökülmedi duvarlarımızdan.
Bütün kırlangıçlar göçüp gitti pencerelerden.
Bir ben kaldım, pencere önlerinde anne!
Uzaklara, çok uzaklara dalıp gittim de ,
Kanatların olmayınca uçamadım anne!
O son bakışını, unutamadım anne!
Beynimdeki hortum, yüreğimdeki fırtına…
Nasıl da deli dönmüştü dünya?
Göğü delinmişti gözlerimizin.
Yanağımızdaki mesafesiz sağanak…
Yerden dövmüştük belki de arşı,
Seni götürdüklerinde sabaha karşı.
Kalbimdeki kıştan, tenimdeki soğuktan,
Bomboş odalara girip sindim de ,
Kasım yağmurlarından,
Ellerinsiz, kaçamadım anne!
Hep ıslandım, ıslak kaldım.
Ben sensiz çok üşüdüm anne!
Bir âna, ayağım takıldı düştüm.
Zaman, yüreğimi hep çizdi anne!
Odandaki saatler de durdu.
Gidemedim senden ileriye,
Gelemedim de senden geriye.
Zaman böyle yerinde hiç durur mu anne?
Sensizlik bu kadar zor muymuş?
Götürülüşün cenazesi kalkmıyor kapımızdan.
Hatıralarının taziye evine doldu geçmiş.
Cansız suretler üstümü örtmüyor anne!
Kalpsiz resimler beni, öpmüyor anne!
Uzandığım hiçbir el, elimi tutmuyor anne!
İçim o kadar yanıyor ki yangınım bile tütmüyor anne!
Rüyaların bir damla su,
O da yalnız dudaklarıma teselli.
Ben sana çok susadım da,
Şu zalim karanlık beni uyutmuyor anne!
Gözleri açık ölüyüm ben.
Katil geceler beni her yanımdan vurdu anne!
Gözümün nuru yok.
Göz bebeklerim öksüz… Yaşlandı.
Bakışlarımın hükmü sen kadarmış.
Sensiz bütün ışıklar kapandı anne!
Sabahlar beni gözleri kapalı doğurdu anne!
Yüzünsüz ben gözlerimi açamadım anne!
Ben sensiz göremedim anne!
Sen gittin gideli,
Korkular, camlara örülü kalın perde.
Sensizlik, her yönüme duvar anne!
Ruhumu kemiren hafakanlar,
Eşyalardan fışkıran öcü.
Kalmadı kalbimin gücü anne!
Peşime takıldı hep bir canavar anne!
Bağrınsız ben kaçamadım anne!
Ben sensiz çok korktum anne!
Bir seda yoksa bir nebze senden,
Nefret ediyorum her sesten.
Kem ağızlı kapıların çığırtkan çığlığı,
Aklımı çalan cinlerin ıslığı.
Zamansız öten ziller,
Ayaklarına kara haber bağlanmış güvercinler.
Başlarını kestim hep bütün zillerin anne!
Gölgemle bile oynadığım evcilik, şimdiki sessizlik.
Konuşmayı erken susmayı geç öğrendim.
Saatlerce konuşmamayı söktüm ben anne!
Sensiz, sesinsiz hep sustum anne
Allah dedim dedim, sustum anne!
Derdimi O’ndan başkasına açamadım anne!
Allah, dedim; sustum anne!
Allaaaah… Dedim, sustum anne!
Hizmetten | Yusufkar
