Ben bu fihristte,
İnleyen sözcüklerden ne anlarım,
Kıvrandıkça bir masum,
Eti sarkan zalimin elinde.
Anlamam gözü delinmiş hücrelerden,
Duyarım sızlanışını gecenin,
Sadece, sadece haykırışını eksilmenin,
Anlamam pusulanın kahreden körlüğünü.
Ve içimde yeşillenen suyu,
Ağladıkça bir anne,
Kalbi olmayan insafın karanlığında,
Anlamam neden çocuklar üşür?
Teneke hayaller uğruna,
Neden ölür gelecek, gelmeden?
Gelmeden zamanı baharın,
Neden insanlık toz duman.
Elleri kanlı makam raflarında?
Anlamam neredesin insanlık?
Neredesiniz insan kalan yanlarımız?
Kükreyen bir nehri içmiş gibi.
İçimizin kuyusu,
Kaç Yusuf’u boğduk kim bilir,
Suya küsmüş kuraklığımızla.
Kim bilir, kaç Yakup’u kör ettik.
Ateşi emziren kıskançlığımızla,
Anlamam insanlık neden uzak durur;
Sevgiye, şefkate, merhamete…
Rengini kaybedeli …
Hizmetten l Mahir Karasu
