Yetimin Rengi | Mahir Karasu

yetim kalbinde eksilen geceler
annesi kaçıncı merdiveninde umudun
mezarlık başında yaşayan çocuğun
gecikmiş hayaller sayfasında bulurken babasını
hangi renge sevdalansa
gökkuşağı çoğalan gözlerinden geçer
talihsiz bilinmeyene…

‘baba’ deyince ellerinde ezerek toprağı
sesi bir dağ iniltisi,
Yusuf’tan emanet kan lekesi
derisi yüzülmüş kuyunun rengi, sesi
hangi ölüme güvense
avuçlarında yaşamak birikir
kalbi çiğnenmiş mor kesilmiş bu ülkede