(Bu Şiir , Mağdur yakınlarına yardım etmek için içli köfte yaparken tutuklanan , sistematik işkencelere maruz kalan, ardından hapishanede ilaçlarının verilmemesi ve hastaneye sevk edilmemesi sebebiyle hayatını kaybeden Halime Gülsu’nun ruhuna ve aziz hatırasına ithafen yazılmıştır)
Şubat Cemresi
“Gece kar yağacak sabaha kadar”
Zemheri düşecek gülün üstüne
Taşlar örülecek suyun üstüne
Muhtaçlara yardım ne zor imtihan
“Allah bir” diyorken beş vakit ezan
Alıp götürdüler hasta halimde
On kişilik koğuş, duvarları buz
Toplam yirmi kişi ve hepsi suçsuz
Merhamet, iyilik, insanlıkmış suç…
-Birgün beni yatakta ölü bulabilirsiniz-
Sanki hissetmişti olacakları
“İlaçlarım” dedi günlerce kadın
Güvercinler kadar ürkek, yüzü sapsarı
Sesini duymadı bir Allah kulu(!)
İçine döküldü hıçkırıkları…
Vicdan
Adalet?
İçinde eksik olanların diline vurur hep
Çünkü onlar sevdiği birini
İki metre toprağa hiç gömmemişler ki…
Ölümcül hastaya eza edecek kadar
Çürük vicdan, kör kulak, sağır göz
Dilleri akrep yuvası
Yüzleri köfte kızarıklığı
Sedyeye muhtaç bir hastayı
“Bir sürü varsınız tutun götürün”
diyecek kadar
Sürüngen yılan vicdanı…
“Bakıyor ateşe küle böcekler
Köpekler parçalar kanaryaları
Mektupları bir boz ağaç kurdu yer
Baykuşlar ötüyor harabelerde
Yanıyor lambalar hafif ve sarı”
Merhamet
Komşusu açken tok yatanın bilmediği gibi
İnsandan insana
Yardımsever yüreğe kelepçe vurmak
Ona zülmetmek mi merhamet?
“Kör olası zulüm seni”
Ve Cennet
Kadınların ayakları altında
Tam yirmidört sene hastalığımla
kardeş olmuştum ben.
İki ayda düşman olamazdı o bana
Şubata zemheri
Nisanda suya düştü cemre
Siz beni öldü mü sandınız
Gül/su
Berrak pınarlardan süzüldü yüreğim
Güle su olmak için geldim dünyaya
Irmak olup gittim sessizce kıvrım kıvrım
Binlerce şükür halime
“Bir çukur solumda, bir taş sağımda
Kabre girdiğim gün bu genç çağımda
Öyle bir yüksel ki sen toprağımda
Görenler ruhumu tütüyor sansın”
Aldırma çiçeklerin burukluğuna sen
Yollara bak, dağlara bak
Sonra dur
Göğe bak…
Şair H. Yazgi
