PEYGAMBERİMİZİN KUR’ÂN OKUYUŞU
Efendimizin sesi ve sedası çok güzeldi. O, bülbülleri hayran bırakan sesiyle Kur’ân okumaya başlarken, “Kur’ân okuduğun zaman, kovulmuş şeytandan Allah’a sığın.”1 emrince ‘euzü besmele’ çekerdi.
Kur’ân’ı ‘tecvid’ kurallarına göre tane tane, ‘tertil’ ile yani intizamlı, açık seçik ve hakkını vererek okurdu. Mübarek dudaklarından Rahman’ın ayetleri süzüldüğünde, O’nu ancak ev ahalisi duyabilirdi. Sesini başkalarını rahatsız edecek şekilde dışarıdakilere duyurmazdı. Kur’ân’ı bazen sesli, bazen de sessiz okurdu. İnşirah verici ve etkileyici bir okuyuşa sahipti. Onu dinleyenlerin içini vecd kaplar, kendilerini başka bir âlemde hissederlerdi. Kalplerinde ilahi bir aşk hissi oluşurdu.
Kur’ân-ı Kerim’i ayetlerin sonunda durarak okurdu. Mesela Fatiha’yı okurken: “El-Hamdü lillahi Rabbi’l-âlemin” der ve durur; “er-Rahman’ir-Rahim” der ve durur; “Maliki yevm’id-din” şeklinde dura dura okurdu.2 (Geçiş yapmakta da mahzur yoktur.) Allah Resulü med (uzatma) harfi olan yerleri de uzatarak okurdu. Mesela “er-Rahmaan” daki “mim” harfini uzatır ve “er-Rahiim” derken de “ha” harfini uzatırdı.3 Efendimiz Kur’ân’la öyle haşir neşirdi ki, onu ayakta, oturarak, yaslanarak, yan yatarak4, abdestliyken ve abdestsizken (ezbere okuduğu zamanlarda) okurdu. Onu Kur’ân okumaktan cünüplük dışında hiçbir şey alıkoymazdı.5 Abdullah ibnu Muğaffel’in “Allah Resulünü devenin üstünde Fetih sûresini okurken gördüm.”6 ifadesi ise onun hayatının her anında (günümüz ifadesiyle arabada, evde, uçakta) devamlı Kur’ân’la haşir neşir olduğunu göstermektedir.
Müşriklerin Kur’an Hayranlığı
Allah Resulü aleyhisselatü vesselam gece namazlarında sesli olarak bol bol Kur’ân okurlardı. Öyle ki bu okuyuşu bazen şafak atıncaya kadar sürerdi. Mekkeli müşrikler her ne kadar onun peygamberliğini inkâr etseler de, güzel sesinden ve Kur’ân‘ın cezbesinden
kendilerini alamazlardı. Bir gece, Mekke’nin ileri gelen müşriklerinden Ebu Süfyan, Ebu Cehil ve Ahnes birbirlerinden haberleri olmaksızın evlerinden çıktılar. Allah Resulü’nün Kur’ân okuyuşunu dinlemek istiyorlardı. Fakat bunu yaparken de kimseye görünmek istemiyorlardı. Gidip Efendimiz’ in evinin yakınlarında bir yere oturdular. Her biri, diğerinin orada bulunduğunu bilmiyordu. O sırada Peygamber Efendimiz de evinde namaz kılmaktaydı. Şafak atıncaya kadar onu dinlediler. Sonra oradan ayrıldılar. Yolda karşılaşınca birbirlerini ayıpladılar ve:
“Artık bir daha buraya gelip Kur’ân dinlemeyelim. Eğer aramızdaki bazı beyinsizler bizi görecek olurlarsa kalplerine şüphe düşer.” dediler. Sonrada oradan ayrıldılar. Ertesi gece yine hepsi aynı yere gelip Peygamber Efendimiz’in evinin yakınında bir yerde durdular ve Kur’ân-ı Kerim’i dinlemeye başladılar. Hepsi de: “Nasıl olsa dün sözleştik.
Bugün gelmezler.” diye düşünüyordu. Şafak ağarıncaya kadar orada birbirlerinden habersiz durdular. Tam evlerine gitmek için ayrılmışlardı ki yolda yine karşılaştılar ve aynı davranışları tekrarlamamak üzere birbirlerine yeniden söz verdiler ve oradan uzaklaştılar. Üçüncü gece yine herkes aynı yere geldi. Peygamber Efendimiz’i şafak ağarıncaya kadar dinleyip oradan ayrıldıklarında yine karşılaşınca:
“Tekrar Muhammed’in evinin yanına gelip Kur’ân dinlememek üzere birbirimize yemin etmeden buradan ayrılmayalım.” diyerek yeminleştiler ve oradan ayrıldılar.7
Mithat Tayyar | Hizmetten
Dipnotlar:
- Nahl, 16/98
- Peygamberimiz’in Şemaili, Ali Yardım s. 383-384
- Zadu’l-Mead, İbni Kayyım, c.2 s. 543
- “Onlar ayaktayken, otururken ve yanları üzere yatarken Allah’ı anarlar.”(Al-i İm-
ran, 191) Ayetince hareket ederdi, ahlakı Kur’ândı.
- Zad’ul-Mead, İbni Kayyım, c2 s.544
- Buhari, Fezailü’l Kur’ân 55; Ebu Davut, Salât 355; Müslim, Müsafirin 237
- İbn Hişam, Siretü’n-Nebeviyye,1/315-316;ibn Kesir, tefsir,5/81; Son Peygamber
Hz. Muhammed, Muhammed Ebu Zehra, c2 s. 138
