İMTİHANIMI SEVİYORUM
Aylarca niçin olduğunu bilmeden hapis hayatı yaşayan ve eşi hala hapishanede bulunan danışanıma ait bir ifade, yazının başlığı. İfadesinde, “Otuz yıldır hiçbir şeyin çözümsüz olmadığını, istedikten sonra her şeyi çözebileceğimi düşünüyordum. Bu süreç bana her şeyin elimizde olmadığını, bazı şeyleri kontrol edemediğimizi öğretti. Bu süreçte ne yapabildiğimi gördüm. Hayatın anlamını keşfettim. Kendimi anlama; maddi ve manevi olarak kendimi geliştirme fırsatım oldu. Bu süreç bana sabır ve tevekkül kazandırdı. Bu nedenle imtihanımı seviyorum.” diyordu.
Hayatın kendisi bir keşif yolculuğudur aslında. İnsanın kendisine, algıladığı dış dünyaya ve ilişkilerine dair bir keşif yolculuğu. Yaşam yolculuğu şüphesiz bazen olumlu bazen de olumsuz sürprizleri barındırır. Hiç beklenmedik zamanlarda öyle koşullar içinde bulur ki insan kendini, başlarda toparlayıp yoluna devam etmesi çok da kolay olmayabilir. Biraz durup sakin ve sabırlı bir şekilde değerlendirme yapabilen insan için bu zaman dilimleri harika farkındalık fırsatları barındırır.
İnsan, “iyi bir insan olarak” devam etmeye çalıştığı yaşam yolculuğunda bazen iyi olmayan ve art niyetli insanlar ya da onların acımasız ve gayri insani etkilerine maruz kalabilir. Bu çoğu zaman insanın kendisinin belirlediği bir süreç değildir. Sebep olarak karşısına çıkan kötü kişi, olay ve koşullar; onun gelişimi, olgunlaşması, dayanma ve mücadele gücünün artması için birer fırsat olabilir. Fırsat olma durumu, biraz da kişinin olay ve koşulları algılama ve yorumlama biçimiyle alakalıdır.
Yaşamda insanın önüne iki tür koşul çıkar: Değiştirebileceği ve değiştiremeyeceği koşullar. Çoğu insan bu temel gerçeğin farkında bile değildir. Yıllarca hatta bazen bir ömür boyu; her zaman, her şeyi kontrol edebileceği düşüncesine kapılan insan için bu katlanılmaz koşullar oluşturur. Bu düşünceye sahip insan, insanüstü bir çabanın içinde olduğunun ne kadar farkındadır acaba? Oysaki insan verilen kontrol ve müdahale güç ve yetisi tahmin edilenden çok daha düşüktür.
İnsanın dikkatten kaçırdığı en temel gerçek; zayıf, güçsüz, aciz ve yardıma muhtaç olduğu gerçeğidir. Bu gerçekten uzak insanların, aşırı kontrol duygusuna bağlı olarak kendi yaşamlarını çekilmez hale getirdikleri de bir gerçektir. Bu anlamda başa gelen olayları sadece kontrol edilmesi gereken, görünür yönleri ile ele alınması gereken olaylar olarak değerlendirilmesi insan için işlevsel olmayan yıpratıcı bir değerlendirmedir.
Yaşamın kendisi çoğu zaman ‘imtihanlar’ ile doludur. Yaratıcı tarafından maruz bırakıldığı bu imtihanları başardığında insan, yeni maddi ve manevi gelişim fırsatları bulur. İmtihanlar birer gelişim, değişim ve olgunlaşma fırsatı olarak görülmeye başladığında sevilmeye başlanır. Sevilen imtihanların katlanılması, sabırla karşılanması ve başarılması çok daha kolaydır. Zorlu süreçler barındırdıkları fırsatlar ve olumlu yönleriyle ele alınmaya başlandığında daha olumlu değerlendirilebilir ve atlatılabilir.
İmtihan, yaşanılan koşullardan çok; zor koşulların insanın değerlendirme sistemindeki karşılığındadır. İmtihan ve zorlu süreçleri en sağlıklı şekilde atlatabilmek için belki de ilk ve en gerekli adım maruz kalınan imtihanın kabul edilmesi ve sevilmesidir. Bu anlamda ‘Lütfun da hoş, kahrın da hoş’ ifadesi ne de güzel bir ifade. Ne dersiniz!
