Bugün Halil Hocam’ın vefatının sene-i devriyesi…
O, bir Şubat soğuğunda Rabbine yürüdüğünde sevenlerinin yürekleri ayrılığın ateşi ile yangın yerine dönmüştü. Onu tanımakla, birlikte hizmet etmekle müftehirim. Bu tarafta “kardeşim” diye hitap ettiği gibi ötelerde de sahip çıkması yürekten duamdır.
İlk sesini duyduğum ve tanıştığımda takvim yaprakları 1997 senesini gösteriyordu. Konya’da kendisini daha Yozgat yıllarından tanıyan İbrahim Abinin dükkânından aramıştık. O vakitler Konya’da yaşıyordum. Halil abi Almanya’nın Stuttgart şehrindeydi. Almanya’dan nişanlandığımı söyleyince “sende mi milli damat oldun” diyerek espri yapmıştı. Sesindeki sıcaklık ve samimiyetten daha ilk konuşmamızda etkilenmiştim. Sanki bir ailenin içinde beraber büyümüştük de o bir öz abi gibi tavsiyelerde bulunuyordu. Oysa ilk görüşmemizdi ve birbirimizi tanımıyorduk.
Aradan yıllar geçmiş kader bizi Stuttgart’a sürüklemişti. 1999’da bu şehre geldiğimde Halil Hocam buradan ayrılalı yaklaşık iki yıl olmuştu. Yedi yıl kaldığım bu şehirde Halil Hocamın çok derin izler bıraktığını fark ettim. Gelişimin üzerinden dört ay kadar bir süre geçmişti ki kendisiyle yüz yüze orada tanıştım. Kendisine dedim ki: “Abi burada birçok kimse söze başlarken “kâle Halil Hoca” (Halil Hoca dedi ki) diye başlıyor ve sizi çok seviyorlar” deyince bana orada ilk dersimi verdi: “Bende onları seviyorum ondandır.” Anladım ki bir beldede Hizmet, sevgi ile mayalanınca inkişaf ediyordu ve Halil Abi bunu başta Stuttgart olmak üzere gittiği tüm beldelerde başarmıştı.
Halil Hocamın birçok gönle tesir etmesinin sırrı burada idi… Gittiği beldeyi ve o beldenin insanlarını seviyordu. O sevgi inikas ediyor ve sevdiği insanlar da kendisini seviyordu. Böyle olunca elifler sevgi ve uhuvvet ipinde omuz omuza veriyor, binler kuvvet kazanıyordu. Evet O, hizmet ettiği beldelerde sevilmiş, her türlü sıkıntıda aranmış, gittiğinde özlenmiş ve vefat ettiğinde ise sanki cenazesi tüm sevdiklerinin evlerinden aynı anda çıkıyor gibi üzülmüşlerdi.
Doğup büyüdüğü Çorum’dan, Hizmet’i tanıdığı Tokat’a oradan imam-hatip olarak vazife yaptığı ilk tayin yeri olan Alaplı’ya sonra Ankara’ya arkasından Avrupa’ya… Hayatını yorulma bilmeyen bir küheylan gibi yaşayan Halil Hoca vazife yaptığı yerlerde birçok hizmete vesile olmuş ve Avrupa’da bir nesle sahip çıkma adına ölesiye gayret etmişti.
Vefatının üzerinden bunca yıl geçmesine rağmen sanki hayattaymış gibi karşımda zekâ fışkıran gözleriyle bana bakıp sağ kaşını kaldırıp hafifçe tebessüm ettiğini görüyor gibi oluyorum.
Kime kulak verseniz söze “Halil Hoca başkaydı” diyerek başladı. Onun tarzı ile yorumlayayım Halil Hocam başka değil bambaşka idi. Halil Hoca insandı. Hatta insanlığa mana veren bir insandı. Dostluğa yol arkadaşlığına değer veren bir tarafı vardı ki bir babaya, anneye, öz abiye sığınıp atmosferlerinde rahatladığınız gibi rahatlardınız.
Onun için Hizmet her şeyin merkezindeydi. Hayatında kurduğu tüm münasebetlerde esas olan Hizmet idi ve diğer tüm ilişkilerini bu ipe dizerek dizayn ederdi. “Hizmet varsa yaşamaya değer” sözünün mücessem haliydi Halil Hoca. Hal ile meselelerini halleden, Kur’an ve sünnet tezgahında yapılmış Hizmet düsturlarından taviz vermeyen, öğrendiğini ve anladıklarını insanlara intikal ettirmek için çırpınan bunu yaparken de nevi şahsına mahsus bir tarz geliştirmişti.
Tatlı, latif, hangi yaş gurubuna hitap ediyorsa ona göre misaller veren, espriyi bir ilaç gibi zamanında, yerinde ve yeterince kullanan güldürürken sulandırmayan, latife yaptığına o elmas hakikatlerin değerini düşürmeyen her sohbeti zihinlerde derin izler bırakan tam bir mürşit idi.
Onun nasıl bir hal ehli olduğu şu duasında tebellür ediyor: “…Allah’ım seni sevmek istiyorum. Sana kul olmak istiyorum. İnsanlara-insanlığa hizmet etmek istiyorum. Bir sadaka-i cariye bırakmak istiyorum. Amel defterimin kapanmasını istemiyorum. Çoluk çocuğumu İslam ahlakıyla yetiştirmek istiyorum. Ne olur bana yardım et Allah’ım…”
Yazdığı diğer bir not o bereketli hayatının özeti gibi:
“Gurbette doğdum.
Gurbette okudum.
Gurbette çalıştım.
Bayramları gurbette kutladım.
Gurbette ölüm haberleri aldım.
Gurbette düğün haberleri geldi.
Gurbette dava arkadaşlarım oldu.
Onlarla hizmet etmeye çalıştım.
Gurbetten askere gittim. “Asker oğlum! Güle güle git” diyen ve arkamdan dua okuyan annem olmadı. Uğurlar olsun asker oğlum diyen babam bulunamadı. Çünkü gurbette idim. Gariptim. Askerden döndüğüm yer yine gurbetti. Ankara tren garından 5 kişilik cami cemaati uğurladılar. Yine asker dönüşüm Ankara idi. Gurbetten gurbete…Allah nasip etti 1992 haziranında Hacca gittim. Yine gurbette idim. Ne gidişte ne dönüşte annem, babam akrabalarım yoktu. Yozgat’tan gittim yine oraya döndüm. Yurt dışına gittim. Yozgat’tan Ankara’ya oradan Almanya’ya giderken yine gurbetten gurbete gidiyordum. Ve gurbette evlenmek kısmet oldu. El alem gülüyordu ben ağlıyordum. Annem ve babam mürüvvetimi görmeyi ne kadar arzu ediyorlardı ama olmadı. Gurbette tek başına düğün…gurbet düğünü…
Sonunda şöyle diyecekler: O gurbette öldü… Şöyle garip bencileyin…”
Halil Hoca yaşadığı ve yazdığı gibi “gurbet ellerde” vefat etti… Ettiği dualar gerçekleşti. Hayatı ve yaptığı hizmetler sadaka-ı cariye olarak kendisinden sonraki nesillere yad-ı cemil olarak kaldı…
Fatihalarınızı bu insan güzelinden esirgemeyin olur mu?
Bugün Almanya’nın Essen şehrindeki kabri dua ve Fatiha sağanağı ile ıslansın…
YAZARIN TÜM YAZILARI İÇİN TIKLAYINIZ
