Biz O’nu çok sevmişdik. Pekçoğumuz daha küçücük yaşlarda sesiyle tanıştık önce, sonra kitapları, yazıları, notları … Hayatımızı o şekillendirdi desek yalan olmaz. Sadece kendimizi değil, ileride kuracağımız ailelerimizi, çoluk çocuğumuzu, işimizi, aşımızı…
Ama, çok azımıza nasip olmuştur, yüzyüze görmek, misafiri olmak… Ve milyonlarca insan bizim gibi. Hele de bundan sonra artık görmek de, görüşmek de imkansız. Belki de bundandır, her geçen gün bu gerçeği kabullenmekde zorlanmamız. Ve tutunmak isteyişimiz, bir yerlerden geçmişe, hatıralarına.
Aslında bakmayın, iyi de gelebildik bu günlere. Bunca hercümerc ve sarsıntı içinde. O yüzden daha da bir tanımak istiyoruz Kaybettiğimiz’i; özellikle de bir insan, bir fert olarak hayatını, sevdiklerini, günlük hallerini …
İşte tam da bu noktada, ne yazık ki bir kat daha büküldü belimiz. Ardından, tatlı hatıralarını dinlemeye hazırlanıp, ayrılık acısını biraz olsun hafifletelim isterken, koptu bir kızılca kıyamet bir sayfa kağıt yüzünden. Sosyal medya platformlarında devam ederken kapışma, aslında şimdi kaybediyorduk O’nu, daha tam da tanıyamamışken.
Tanıyamamışken diyorum, çünkü hep O’nu konumu itibari ile tanıdı milyonlar, dörtbir yanında dünyanın. Oysa merak ettiğimiz, O’nun insan olarak, günlük hayat içindeki halleri, “Hal diliyle” dokunuşlarıydı yüreklere. Kim bilir seksen küsür yıllık ömründe kaç kişiye birebir temas etmiş, iz bırakmıştı? En çetrefilli problemleri nasıl çözmüştü? Ne ufuklar açmıştı, her gelene, her sorana, derdini anlatana? Aslında gerçek hazine buydu. Ve milyonları gönülden bağlayan da bu dokunuşlardı. O samimiyet, o diğergamlık, o duruş. Asıl “Miras” buydu, geriye kalan. Peki kimden öğrenecektik, duyacaktık bunları?
Elbetteki, en yakınında olanlardan, O’na senelerce yoldaşlık, arkadaşlık, talebelik edenlerden. En çok da elli yıl, altmış yıl birebir hizmetinde, yanında olanlardan. Beraber büyüdüğü kardeşlerinden, akrabalarından… Herbirinden bir yönünü daha öğrenecektik; kardeş olarak, arkadaş olarak, bir yoldaş olarak, nasıldı? Mesela hangi yemeği severdi, nelere gülerdi, sevdiği renk? Nelere özlem duyardı, pişmanlıkları var mıydı, herkesin olduğu gibi …
Peki şu kopan fırtınadan sonra; en ağır ithamlar online paylaşılırken, bu Mirası aktaracak figürler bu kadar yıpranırken nasıl ulaşacağız hakikate. Veya kim artık eskisi gibi, tam bir itimatla dinler aktarılanları.
Demem o ki; maddi miras değil yitip giden; Manevi Miras’ı, hazineler değerindeki çıkarılamamış hatıraları aslında. Bir asır daha mı bekleyelim böyle bir hazineye kavuşmak için. Oysa ne güzel olurdu; biraraya gelebilseydi 7’den 70’e, O’nunla birebir teması olanlar; bir ömür yol arkadaşlığı yapanlar ve tatlı hatıralarını anlatsalardı, sohbet tadında, bir halkada. “Hüzünlü Sohbet” deseydik adına ve bir dizi gibi devam edip gitseydi, bölüm, bölüm…
Belki de o zaman acısını unutacaktı bir anne; kucağında bebeğini emzirirken bir koğuşta. Veya bir baba; ömrüne endeksli müebbeti doldururken tek başına hücresinde. Belki o zaman, yüreğine su serpilecekti birilerinin; can pahasına geçerken Meriç’i. Veya tutunmaya çalışırken yeni hayatına bir Mülteci Kampında; bir gün toplayabilmek hayaliyle ailesini, bir sofranın başında. Ve bayrağı devralmaya hazır Pırlanta Gençler; bu hatıralarla koşacaktı daha da ötelere, dinledikçe kendilerinden öncekileri, bu sohbetlerde.
Ama artık, biraz zor gibi. Bu yüzden haddim olmasa da, benim gibi düşündüğüne inandığım binlerce kişi adına Bir Rica’da bulunmak ve dikkat çekmek istedim, gözden kaçan asıl kaybımıza. Ve hatırlatmak istedim her birine, üzerlerindeki gerçek sorumluluğu …
Yoksa kitaplarını kim basmış, kim basmamış ne önemi var, Canlısını doğru okuyamadıktan sonra …
