155
“Benim de anam olsaydı bana candan dua ederdi de iyileşirdim… Veya arkadaşlarımdan ikisi canından birileri için yaptığı yana yakıla duayı etseydi ben de iyileşirdim” diyen adam, Yalnız Adam.. ! Tanıdınız mı bu zatı?
Kalabalıklar içinde tek başına yalnızlıkları çokluk içinde yoklukları yaşayan adam.
Ağlayanı yok, derdine dermanı yok!
Ne diyorsunuz arkadaşlığına, yoldaşlığına?
Bu ifadelerin neresindeyiz?
Düşünüyorum da annem babam ya da eşim çocuklarım yanı başımda acılar içerisinde kıvransalardı, inlemeleri her taraftan duyulsaydı.. Neler yapmazdım ki? Gecenin bir yarısı da olsa ne çareler bulur, ne doktorlar arar, ne kapılar çalardım.. Hiçbir şey yokmuş gibi uyuyabilir miydim?
Ama birisi var ki.. Yanı başımda inim inim inliyor.
Kıvrım kıvrım kıvranıyor..
Büklüm büklüm sancılanıyor..
Bense duyarlılığımı yitirmiş, rahat uyuyabiliyor, gülebiliyor ve yiyip içebiliyorum..
Ne kadar insî cinnî şeytanlar varsa, hepsi hücumda..
Ne kadar şer cephesi varsa, hepsi atakta..
Ne kadar habis ruhlar varsa hepsi bela musibet okumakta,
Firavunun bütün sihirbazları, yılanlarını almış gelmiş.. Musa’ya (as.) karşı amansız saldırıda..
Kimisi de ateşlerden ateş yakmış, mancınıkları hazırlamış.. İbrahim’i (as.) Nemrud’un ateşine atmakta..
Ne kadar avaneleri varsa, ne kadar şebekeleri varsa, merasime davet etmekte adeta..
Aylardır birisi de var ki..Kalabalıklar içinde yalnızlık yaşıyor..
İsa (as) gibi yok mu? Allah’ın davasında bana yardımcı olacak?
Candan ciğerden dua edeni de mi yok?
Anne babasına ağladığı gibi yana yakıla ağlayanı da yok?
Eşi ve çocuğunun sancısıyla kıvranan gibi kıvrananı da yok…
Medet imdat ey kimsesizler kimsesi medet!..
Çokluklar içinde, kalabalıklar içinde yalnızlıklar yaşayan şu zata kimse ol! Medet!..
Ülfetimi, gafletimi ve duyarsızlığımı sana şikayet ediyorum medet!
Kulunu sahipsiz koyma, medet!
Canım sana kurban, canım hocam!
Anam babam sana kurban, dertleneni olmayan hocam!
Bir gün hocamız, yetmişli yıllarında üstadımızın yine zehirlendiğini bir talebesinin ağzından nakletmişti.. Ziyaretine gelen abimiz, üstadımızın o haline acımış, içi burkulmuş, keşke çoluk çocuğu olsaydı belki daha iyi bakarlardı, duyguları içinde komadaki aziz ruhun üstüne eğilir, ağlar ve şöyle mırıldanır. A be aziz üstadım! Evlenmeyi hiç düşünmedin mi?
Dava adamının bamteline, işte şimdi dokunulmuştu. O ölü insan adeta canlanmış ve derin derin gözlerine bakarak şöyle demişti:
”Hiç aklıma gelmedi, hiç düşünemedim kardeşim”
Hocamız da ağlayarak şunları eklemişti… Evet İslam’ın derdiyle dolu zat hiç boşluk hissetmedi ki, aklına evlilik gelsin..
Eşref Edip’e “Bana ızdırap veren sadece İslam’ın maruz kaldığı tehlikelerdir” dememiş miydi? Yine “Beni nefsini kurtarmayı düşünen bencil bir adam mı zannediyorlar? Ben milletin imanını kurtarmak yolunda, dünyamı da feda ettim, ahiretimi de…”
Bir baş yazıda üstad için “Seni Anlayamadık Yavru” başlığını atarken , “Korkarım beni de bir gün anlaşılmadan gömersiniz” demiştiniz efendim.. Bu kadar insan varken nasıl olur demiştim kendi kendime? Şimdi anlıyorum ki, sana hakiki anlamda dost ve iyi bir yol arkadaşı olamadık..
Bugün bizim de Rabbimizi gerçek manada tanımamız, Efendiler efendisi ve dava arkadaşlarını, sahabe efendilerimizi bilmemiz, başımızdaki zatın rehberliğiyle değil midir?
Onun rehberliği olmasaydı, bugün kim bilir nerelerde, hangi vadilerde, kimlerin arkasında at koşturuyor olmayacak mıydık?
Maddi manevi bütün varlığını, dünya ukba her türlü hakk ve hukukunu ve de hayatını bize ve ümmeti Muhammed’e feda eden bu zatın hayatına Sen Şahitsin ya Rabbi, biz de şahidiz!. Bi hakkın yoldaş, arkadaş olamadık.. Derdine ızdırabına ortak olamadık… Çoğu yerde derdiyle baş başa, yalnız bıraktık…
Ne olur sıhhat afiyetler ihsan buyur ya Rabbi!
Yalnızlığını varlığınla duyur ya Rabbi!
Sen onu yalnız bırakma!
Ey her şeye ve her halimize Nigehbân olan yüce Rabbimiz!
Ya Rabbi hocamın tüm hastalıklarına acil şifalar ver!
Ağlayanı olmayan şu zatın göz yaşlarını dindir, onu sevindir ya Rab!
Ya Rabbi onu üzenlerin şerrinden halas eyle!
Ey Kimsesizler kimsesi! Ona kimse ol! Yalnız koyma nolur!
Tüm sıkıntılarını gider ya Erhamerrahimin!
