Emin Osman Uygur
Her gün yeni bir dünyanın kapısı açılır herkese. Dünden kalanlar yavaş yavaş yerini yarına terk eder yeniliklere. Dünü taşımak gerekmez sırtında, zihninde, kalbinde, ama muhasebe için gelir gider yaşananlar, misafir olur zaman zaman gönül evine. Yarına bakılır gün penceresinden. Dün olanlarla, dünde kalanlarla yol yürünmez. Hani Allah için hizmet ediyorsun ya. Hani gayen dünyaya kutsi değerleri duyurmak idi ya. Hani isteğin bütün insanlarla kardeşçe sarmaş dolaş olmaktı ya. Ne değişti ki hayatında? Bugün de aynı hayat, aynı gaye değil mi? Gayeni unutmuş olamazsın. Yoksa şeytan girdi düşüncelerine sinsice ve sana ebediyet mi vadetti?
“Birileri yanlış yaptı”ya mı takıldın? Olabilir. Olamaz mı? Yapabilir, yapamaz mı? Mümin duruşu her halde, her yerde istikamet olmalı değil mi? Sana zararın gelmesini, dokunmasını, bir ölçüde rahatın bozulmasını şuna buna mı bağlıyorsun? Ama okuduğumuz Kur’an bize farklı bir şey söylüyor. “Her halde, mutlaka, kesinlikle imtihan olacaksınız” diyor. “Sizin başınıza gelenler kendi yapıp ettikleriniz yüzünden” diyor. Nefis bunu kabulde zorlanıyorsa aşmak gerek onu. Dün yaptığın hizmetler Allah içindi. Yanlış bir şey yapmadın ki. Neden geri duruyorsun? Bu kadar yeter, başıma başka işler açmak istemiyorum mu diyorsun. Merak etme Allah dilemedikçe hiçbir şey olmaz. Kur’an teminat veriyor. “Allah dilemedikçe siz dileyemezsiniz.” Yani her olanda Allah’ın imzası var. Bunu zaten biliyorsun ama şartlar seni biraz sıkmış gibi duruyor. Gel yeniden yürüyelim yolları. O yollar nihayet gösterir en mükemmel baharı.
Takılmak böyle bir şey ama yeni ufuklara ulaşmak için bunu terk etmelisin. Yeniden azimle yola revan olmalısın. Sahabe yolundan ayrılmak, geriye gitmektir, zarar etmektir. Sen de duymuşsundur şu söz çok anlamlıdır: Kazanma kuşağında kaybedenlerden olmayalım. Bu hiç iyi bir durum değil. Güzel işleri güzel insanlar yapar. Sen de çok güzel işler yaptın ve hâlâ da öylesin. Duruşun, konuşman, çalışman, susman hep güzel. Ama geri durma ne olur. Hem güzel işler Allah için yapılır ve nihayet bizler Allah’ın huzuruna gideceğiz. Orada falan yanlış yaptı, ben de güzel işleri, hizmetleri terk ettim deme şansı var mı? Hayat gibi, sıcak bir yuva gibi, çocuk gibi sayısız nimetlerle bizi sevdiğini gösteren Allah Teâlâ’ya hamd ve teşekkür ederek hizmet etmeye devam gerekmez mi? Hem de daha bir aşk ve şevkle hem de daha bir azim ve irade ile.
Düşünsene yepyeni bir sabah ve o sabahla birlikte sağlık ve afiyet lütfeden Allah’a karşı tavır almış birisini. Nasıl bir durumdur bu? Allah nimetlerini yağdırıyor, ama o, başıma neden bu geldi, şöyle olmasa böyle olmazdı gibi dünün kalıntıları ile meşgul oluyor. Kur’an hizmetine devam etmek gibi bir yol varken, yarınlarını daha aydınlık hale getirme imkânı elinde iken, kaldığı yerden yeni açılımlarla cennetlere doğru kanat çırpmak varken, o duruyor, takılıyor ve hareket etmiyor. Bu olmayacak bir iş değil mi?
Bak şimdi aklıma geldi. Bu da çok önemli. Ben sana bir sürü cümle kurarken burada kim bilir kader ne güzellikler vadeder gizli kalmış günlerde sana.
Biliyorum sen zaten hikmeti de Kur’an’ı da yolu yordamı da unutmadın. Biliyorum bir konu olsa ve sen konuşsan ağzım açık seni dinlerim. Biliyorum sen bir yürüsen koşuyorum diyenleri bir nefhada geçersin. Belki de senin bu geri durmalarında da çok hikmet var. Biliyorum bu geri durmalar, aheste revlik etmeler ilerde çok hayırlara vesile olur. Belki kader seni bir süre farklı yenilenmelere, şevklenmelere, aşklanmalara ve uhrevileşmelere salacak ve sen büyük bir azimle yeni ufuklara yelken açacaksın.
