Sevginin özüne eren bir kula,
Ne hasret acıdır, ne vuslat tatlı.
Sevgiden çiçekler deren bir kula,
Ne diken acıdır, ne koku tatlı…
Kuytu bir köşeye sessizce çöken,
Aşkın göz yaşını geceye döken,
Dünyalık bedenden ruhunu söken,
Bedeni neylesin, canı neylesin..
Sonsuz katlı aşkın sevgi binası,
Heryerden duyulur kulun nidası,
Ruhları coşturur, sevgi ziyası,
Güneşi neylesin, ayı neylesin…
Zorda olsa, tutup hakkı kaldıran,
Son nefeste bile zulme saldıran,
Ruhuna sevgiyle nefes aldıran,
Ekmeği neylesin, suyu neylesin…
Her şerre nazarı hikmetle bakan,
Sevginin gülünü bağrına takan,
Vefa, vefa… diye dünyayı yakan,
Bahçeyi neylesin, bağı neylesin…
Yıkılmaz; sırtını Hakk’a dayayan.
Kalbini binbir renk sevgi boyayan,
Muhabbet dudakta, dille yalayan,
Kovanı neylesin, balı neylesin…
Ölümü öldüren sevginin gücü,
Ne ölüm acıdır, ne hayat tatlı.
Kaderi güldüren, sevginin gücü,
Ne yokluk acıdır, ne varlık tatlı.
Mahşerde alınır garibin öcü,
Ne zulüm acıdır, ne rahat tatlı….
