Hicretin mahzun yolcuları yola çıkışlarının 13. gününde Medine’nin kapısı olan Kuba kasabasına geldiler. Medine, Efendimiz’i (sav) ve arkadaşlarını “Taleal- bedru aleynâ” sıcaklığıyla bağrına bastı. O (sav), büyük dayıları, dedesi Abdülmuttalib’in anası Selma hatunun sülalesi olan Neccaroğullarından Kulsüm bin Hidm’in bahçesine inmişti. On dört gece burada kaldılar. Geceleri Hz Külsüm bin Hidm’in (ra) evinde kalan Allah Rasulü (sav) gündüzleri “Bekarlar Evi” denilen Sa’d İbn-i Heysem’in (ra) evine geçip Medine’de yapılacak işlerin stratejilerini burada konuşup karara bağladılar.
Efendimiz’i (sav) Kuba kasabasında ziyaret eden Hz. Abdullah bin Selam (ra) O’ndan (sav) duyduğum ilk sözler şunlardı diyerek ziyaretinden bahseder:
“Ey İnsanlar!
Selamı aranızda yaygınlaştırın…
Sofranız herkese açık olsun, çokça ikram edin…
Sıla-ı rahimde de kusur etmeyin…
Bir de insanlar uykuda iken
gecelerin karanlığını namazla delin…
Böylece selametle Cennet’e girin!”
Efendiler Efendisi (sav) hicretten sonraki ilk tavsiyesinde ihlas ve uhuvvet üzerinde durmuş ve sahabesinin Allah (cc) ve kardeşleri ile irtibatlarını sağlam tutmalarını istemişti. Ve devamında kardeşliğe daha sıkı bir vurgu yaparak şöyle buyurmuştu:
“Nefsim yed-i kudretinde olan zâta yemin ederim ki, imân etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de imân etmiş olmazsınız! Yaptığınız takdirde birbirinizi seveceğiniz şeyi haber vereyim mi? Aranızda selamı yaygınlaştırın!”
HİCRET YURDUNA DUA
Mekke’nin sıcak ikliminden Mekke’ye nazaran yayla iklimine sahip olan Medine’ye hicret eden sahabeler, doğdukları, büyüdükleri ve islamla şereflendikleri beldeyi, (Mekke’yi) çok özlemişlerdi. Hatta bu hususta Hz. Bilal (ra) Mekke’ye özlemini anlatan şiirler yazmıştı. Daha serin olan Medine’de hastalanan ve veba illeti ile boğuşan sahabiler için Efendimiz (sav) dua etmiştir.
Hz. Aişe (ra) bu vakayı şöyle nakleder:
“Resulüllah (sav) Medine’ye geldiği vakit Ebu Bekir ve Bilal (ra) hastalandılar. Ben yanlarına gittim: “Ey babacığım, dedim. Kendini nasıl hissediyorsun? Ey Bilal sen nasılsın?” diye sordum. Hz. Ebu Bekir Hummaya yakalanınca: “Her insana ‘sabahın hayırlı olsun’ denmiştir. Halbuki ölüm ona ayakkabısının bağından daha yakındır” derdi. Hz. Bilal’de (ra) humma nöbetinden çıkınca sesini yükseltir ve (Mekke’ye hasretini ifade eden şu beyitleri) terennüm ederdi: “Bilmem ki! Mekke vadisinde etrafımı izhir (Mekke’de yetişen bir ot) ve celil (Medine’de yetişen bir ot) otları sarmış olarak bir gece daha geçirebilecek miyim?
Hz. Aişe der ki: Ben gidip, bunlardaki Mekke hasretini Resulullah’a (sav) haber verdim. O, şöyle dua buyurdu: “Allah’ım bize Medine’yi sevdir. Tıpkı Mekke’yi sevdirdiğin gibi, hatta fazlasıyla! Allah’ım onun havasını sıhhatli kıl. Onun müddünü, sâ’ını hakkımızda mübarek eyle. Onun hummasını al, Cufe’ye koy!”
Efendimiz’in (sav) yeni memleketleri Medine için ettiği dualar toplansa belki bir kitap oluşur. İşte o dualardan bir tanesi: “Allah’ım! Şüphe yok ki İbrahim (as) Senin kulun, halîlin ve peygamberindi. Ben de Senin kulun ve peygamberinim!
O sana Mekke için dua etmişti. Ben de, Sana Medine için dua ediyor; onun Mekke için yaptığı duasında Senden dilediğinin bir mislini, bir kat daha fazlasıyla Medine için Senden diliyorum”
Şimdi sünnet olan o duanın tam zamanı.
Biz de Efendimiz gibi diyelim: “RABBİM doğduğumuz, büyüdüğümüz, hizmet ettiğimiz beldelerden bizleri dünyanın dört bir tarafına hicret ettirdin. Hz İbrahim’in (as) Mekke için, Efendimiz’in (sav) Medine için yaptığı dualar hürmetine Hicret beldelerimizi bize sevdir, maddi manevi hastalıkları uzaklaştır… Buralarda da SEN’i razı edecek hizmetler yapmaya bizleri muvaffak eyle… Amin’’
Ne mutlu sevgiyi kendine rehber yapıp yürüyenlere!
Ne mutlu yeryüzünü sevgi ile mayalamak için yola çıkanlara…
Ne mutlu hicret beldelerini sevip dua edenlere…
Konu ile ilgili görüntülü sohbeti burayı tıklayarak izleyebilirsiniz
