Her sabah aynı istasyonda tren beklerken, mor bir çiçek her gün yanından süratle geçen trenlerin hoyratlığına rağmen ayakta kalıyordu. İnsan görmez önce küçük ayrıntıları, önemsemez. Ama kainat yaratılış gereği her zerresinde binbir mucizeye ev sahipliği yapar. Bazen bir karıncanın omzundaki ağır yük, bazen bir sineğin kanadındaki sanat, hayrete düşürmeye yeter. Önemli olan, görmeyi bilen göze, yaratılmış her şeye şefkat beslemeye meyilli gönüle sahip olmaktır.
Mor çiçek demişken… Bu sefer onun hikayesinde buldum kendimi. Çiçekler ve insanlar, mezarlar ve ağaçlar, bulutlar ve çocuklar… Zihnimde ikilemler… Yakıştırıyorum işte birbirine bazen anlamsız olsa da…
Direnişin resmini çiziyor mor çiçek sabahları. Önce ağır bir yük treni geçiyor. Geçerken rüzgarı beni bile sarsarken mor çiçek direniyor. Sonra daha nazlı bir yolcu treni geliyor. Yük treninden sonra dokunmuyor onun rüzgarı mor çiçeğe. Ama günden güne döküyor yapraklarını. Muhtemelen birkaç güne göremez olacağım onu. Başka baharda bambaşka bir renkte doğacak belki. Ama çiçek açmaya devam edecek, bütün rüzgarlar gelip geçecek, mor çiçek eğse de boynunu direnmeye devam edecek.
Bu sabah yine garip bir hüzünle uyandım. Çantamı aldım istasyonun yolunu tuttum. Mor çiçeği selamladım gözümün ucuyla. Sanki eğdi boynunu nazlı nazlı. Güldüm ama gülümseme yarım kaldı dudağımda. Trenler, vedalar, kavuşmalar… Ama aklımın bir köşesinde bayram.
Burukluğun sebebi belli aslında. ‘Hani nerde o eski bayramlar’ diyecek yaşa geldim mi bilmiyorum ama son beş-altı yıldır bayramlar buruk, hüzün dolu. Arefe günü duaya açılan ellerde dilden düşenler, kalbi kırık, mahzun gönüllerden dışarı taşanlar özgürlüğün tınısı gibi yankılanıyor göklerde. Arefe günleri yapılan hazırlıklar, memleket için, ailen için düşülen yollar, bayram sabahı kurulan sofralar… Çok uzakta kaldı biliyorum. Gidenler gelmiyor, kalanlar eskisi gibi değil artık.
Şimdi kimimiz dört duvar arasında kalbi yorgun karşılıyor bayramı, kimimiz gurbette sevdiklerinden ayrı mahzun… Kimimiz bir daha bayram yaşayamayacaklarımızın hasretinde. Arefe günleri eskiden tatlı bir telaşken benim için artık manasını buldu. Arefe demek, burnumda bir sızı, gözden düşen yaşlara eşlik eden dualar, yalnızken başkalarının yalnızlığını unutturmak için, gurbet diyarlarında en azından çocuklar bayramı bayram gibi yaşasın diye çırpınanlar demek…. Bayramlar ne zaman hakiki bayram olur bilinmez, vardır kader kalemini elinde tutan yüce sultanın bir bildiği. Payımıza düşen istemek, payımıza düşen unutmamak, payımıza düşen paylaşmak…
Yıllar önce hayatıma yön veren insandan duyduğum o mısralarla kutlayayım bayramınızı. Bütün masumların özgürlüğüne kavuştuğu, zulümlerin, acıların kederlerin son bulduğu, gurbetlerin vuslata erdiği bayramlara erişmek dileğiyle.
Bayramınız mübarek olsun…
“Cân bula cânânını
Bayrâm o bayrâm ola
Kul bula sultânını
Bayrâm o bayrâm ola
Hüzn ü keder def’ ola
Dilde hicâb ref’ ola
Cümle günâh af ola
Bayrâm o bayrâm ola
Mevlâ bizi afv ede
Gör ne güzel ‘ıyd ola
Cürm ü hatâlar gide
Bayrâm o bayrâm ola
Feyz-i mehabbet-i Hakk
Nur-i hidâyet siyâk
Cennet-i a’lâ durak
Bayrâm o bayrâm ola
Hakk’ı seven merd-i şîr
Kalbi olur müstenîr
Allah ola destigîr
Bayrâm o bayrâm ola
El tuta kitâbını
Dil tuta hitâbını
Cân tuta şitâbını
Bayrâm o bayrâm ola
Mevlâ’yı cândan seven
Rızâ-yı Hakk’a eren
Lutf-i Hudâ’ya güven
Bayrâm o bayrâm ola
Hakk’ı seven dil ü cân
Aşkı eden heyecân
Feth ola bâb-ı cinân
Bayrâm o bayrâm ola
Ganîler ede kerem
Ref’ ola derd-i verem
Sahî ola muhterem
Bayrâm o bayrâm ola
Nûr-i hidayet dola
Dilde hidâyet bula
Nâsırın Allah ola
Bayrâm o bayrâm ola
Tevhîd ede zevk ile
Hakk’ı seve şevk ile
Tasdîk inerse dile
Bayrâm o bayrâm ola
Dildeki Rahmân ola
Derdlere dermân ola
Âzâde fermân ola
Bayrâm o bayrâm ola
Lutfî’ye lutf u kerem
Dâhil-i bâb-ı harem
Dâima Allah direm
Bayrâm o bayrâm ola
