Azeri bir hizmet gönüllüsünün Hizmet Hareketi mensuplarının yaşadığı ağır dramların ardından yazdığı şiir
Onlar muhacir oldular,
Men ensar olabilmedim!
Çöreksiz-susuz kaldılar,
Men ensar olabilmedim!
Onlar bize “can” dediler,
“Soyumuz bir kan” dediler,
“Azerbaycan!” dediler,
Men ensar olabilmedim!
Onlar bize verdi könül,
Süngülere uzattı gül,
“Amca!” dedi Burak, Betül;
Men ensar olabilmedim!
Aç kaldılar, demediler;
Yedirdiler, yemediler.
Onlar Hakk’a yürüdüler,
Men ensar olabilmedim!
Sevgi koydu içimize,
Dua etti her an bize,
Onlar getti üze üze,
Men ensar olabilmedim!
“Namaz, oruç, kurban” dedi,
“Vetan, evlad, anam” dedi,
Her bir kese o “can” dedi,
Men ensar olabilmedim!
Bize sevdirdi Allah’ı,
Sevgili Rasulallahı,
Aydınlattılar sabahı,
Men ensar olabilmedim!
Gezdirdiler diyar diyar,
Her mekânda buldular yar;
Durmadılar ne kış, ne kar,
Men ensar olabilmedim!
Gurbette yuva kurdular,
Geceler oyad durdular,
“Ensar kim?” diye sordular,
Men ensar olabilmedim!
İnşaatta çalıştılar,
Zor şertlere alıştılar
Gece yarla buluştular
Men ensar olabilmedim!
Hizmet oldu dilekleri,
Bükülmezdi bilekleri,
Eksik olsa gerekleri,
Men ensar olabilmedim!
Meriç’leri aştı, getti,
Ağlayarak çoştu getti,
İşi bize emanet etti,
Men ensar olabilmedim!
Evladı tenk sevdi bizi,
Takip olunmaz ki izi!
Arkada kalmasın gözü!
Men ensar olabilmedim!
Ama ensar yolundayam,
Ölene dek burda varam!
