İnsan en iyi bildiğini kolay anlatırmış. Kekelemeden, laf kalabalığı yapmadan rahatça anlatırmış. Çünkü o , bildiğini yudum yudum her hücresine içirmiştir. Bazen öyle derindir ki bildiği, anlatmaya kelimeler yetmez. Pürmelali yeter anlatmaya, bildiğini. Ve asla yanıltmaz hale yansıyan bilinmişlik. Öğrendiği ile büyümüş, olgunluk kazanmıştır artık.
Ben beş senede beş yaşında, bildiğiyle büyümüş koca yürekler tanıdım. Onların kelimelerle işleri olmadı hiç. Sadece bir ah desinler; nice büyüklerin saatlerce konuştuklarından, satırlarca yazdıklarından fazla eder. Çünkü minik bedenlerinde koca özlemler taşıdılar. Hem de her şey içindi bu özlemler. Hangi vicdan ehli minik yüreğe cesametinin milyon katı ağırlık yüklemeyi kabul edebilir ki? Ah! ehl-i vicdan değil mi aradığımız? Yoktu kör, sağır avanelerden daha fazlası; yoktu bu yükü minik bedenleriyle kucaklarken bir vicdan ehli. Ne olmuştu dersiniz bu ölü toprağı altına saklanan avanelere. Kimbilir sessizce ağlamışlardır belki koca yürekli miniklerimizin arkasından. Kimbilir sessizce duaya kalkmıştır elleri, minik bedenleri yolda kalmasın diye.Bir gün her şey gözünüzün önünde olup biterken ‘siz neredeydiniz?’ diye sorulursa ardınızdan ağladık, cesur değildik sizin gibi. Meydanlarda ağlayamazdık. Göz yaşımızı içimize akıttık. Sessizdik biz, sustuk. Sadece sizi izleyip korku dağlarının eteklerine gizlendik… Kimbilir belki bu kadar itiraf için cesaretleri olur. Bir küçük bedende koca yürekli bir yiğit çıkıp sorarsa.
Minik bir beden ne kadar büyüyebilir ki bir anda. Hayalleri,umutları ne kadar değişir ki garip bir yavrunun. Kelimeleri kullanması, olayları yorumlaması, korkuları ne kadar farklı olabilir daha beş yaşına yeni gelmiş bir yavrunun? Cevabı elem verici. Aklı başında bir yetişkinin tüylerini dikenleştirecek kadar keskin.
Daha acısı bu minik bedenin koca yüreklisi bir değil binlerce. Kimi uzak diyarların yollarını gözler, polislerin getireceğini sandığı izin kağıdını bekler. Kimi askerin izin vermesini bekler. Kırk beş dakika için gece boyu yol çeker koca yüreklim. Ve hiçbiri anlamaz neden böyle olduğunu. Bu kadar cefanın içine doğduklarından yadırgamazlar da. Ve üstelik nice inandık, itaat ettik diyen büyüklerden çok daha diktir başları. Onların masumluğu kadar masumdur özlemle bekledikleri.
Bugün koca yürekli bir minik zaman makinası icat etmeyi planladı. Siz olsanız ilk nereye giderdiniz? Herkesin hayali başka. Lakin koca yüreklim sadece babasına gitmek istiyormuş. Öyle her şeyden kurtulmuş olduğu bir zamana değil ha. Acısını da sevmiş. Her şeyini yanına alarak babasına gitmek istermiş. Ben olsam her şey bitmiş, temiz bir sabaha uyanmış olmak isterdim. Fakat koca yürekli olmak kolay değil işte. Sadece özlemini giderecek tatlı bir an istiyor. Geçenlerde hikayesini okuduğum sevda tepesindeki minik gibi. O küçük bedeniyle uzaktan anlıkta olsa babasını görme sevinci yaşamak için çıkmıştı. Küçük bir an için ömürlük seven koca yürekli küçük bedenler bunlar.
Korku dağlarının arkasına saklananlar! Yolda sürçüp kalanlar! Kendi cananı için başka canlar yakanlar! Bu koca yürekliler sizin günahınızla, korkaklığınızla ilgilenmeyecekler. Bu yavrucaklar dünyayı solmuş renklerinden arındıracaklar. Karanlığa boğduğunuz baharın çehresini aydınlatacaklar. Baharı kışta kardelen misali beklemek, güneşin gece doğacağını bilmek boş bir umut değilmiş.
Ben güneşe aşık kardelen. Zaman makinem yok ama zaman yolcusuyum. Koca yüreklim ufkuma renkler saçıyor. Bitmiş bir zamana akıp gitmiyorum. Kardelen misali kış soğuğu tadıp, kar suyu yudumluyorum gece doğacak güneşimiz için.
Kaynak:Derya Hekim
