“Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” Tolstoy’un bu sözünü hepiniz duymuşsunuzdur. Hikaye anlatıcılarının, senaristlerin, yazarların yol haritası olmuştur bu söz. Çevremdeki insanların hikayelerini duydukça sık sık bu söz gelir aklıma. Çıkılan yolculuklar değişen hayatlar. Şehre gelen yabancı mı? Oraya hiç girmeyelim.
Yol sizi nereye götürürse götürsün kendi hikayenizde yeni bir pencere açar hayat. Hep mutlu sonla bitmez belki hikayeler ama yaşanmışlıklar anı olup döner belleğe. Kimisi acı bir tat bırakır kimisi ise koca bir gülümseme. Hepimiz kırık döküğüz. Çok yorgunuz. Savrulduk, darmadağın olduk. En yakınlarımızı yitirdik. Ama dönüp baktığımda hepimiz kıyısından köşesinden tutunmaya çalışıyoruz hayata. Hikayemizi devam ettirmek için canla başla mücadele ediyoruz. Bitti denilen yerde tekrar başlıyoruz. Umut ile umutsuzluk arasındaki o ince çizgide sürekli dengemizi kaybediyoruz. Ama umutsuzluk batağına düşmemek için de tüm gücümüzle savaşıyoruz. Savaşı hangi taraf kazanır bilmiyorum. Belki hüzünlü bir sonla biter hikayemiz ne de olsa mutlu sonla bitecek diye bir kanun yok. İyisiyle kötüsüyle hikayemize sahip çıkmak var. Pişmanlıklar, yaşanmışlıklar yada yaşanamayanlar hepsi bu cümbüşün bir ortağı.
Pelerinli kahramanlar yok yazılan bu hikayede. Ama bir basketbol topuyla dünyaya, haksızlıklara, zulümlere kafa tutan kahramanlar giriyor hikayemize. Bir yanda gece gündüz demeden tüm mağdurlara ses olmaya çalışan kadınlar yazıyor bu hikayenin en can alıcı bölümünü. Dört duvarı mektebe çevirenler anlatılacak bu hikayede yıllar boyunca. Küçük dünyalarına bir sürü acı, keder sığdıran, gökyüzünü görmeden büyüyen çocuklar koyacak en güzel noktayı.
Yollara düşenler, yollarda yitip gidenler hatırlanacak bu hikayede. En buruk yanı kaybettiklerimiz olacak. Ses olamadıklarımız olacak. Ayşe olacak bu hikayenin baş kahramanı, Rümeysa, Esma, Halime, Gökhan, Hatice, Ahmet….
Her hikayede olduğu gibi karanlık taraflar, acılar, kötü insanlar, zulümler bu hikayede de can acıtacak biliyorum. İyiler her zaman kazanmayacak. Kötüler yok olup gitmeyecek. Gökten de üç elma düşmeyecek. Zaten buda bir masal olmayacak.
Ama bu hikayede güzel günleri göreceğiz belki güneşli günleri. Yavaşça kapatın şimdi gözlerinizi ve kendinizi hikayenize bırakın usul usul. Ne olursa olsun ne yaşanırsa yaşansın bu hikaye sizin….
