Bir vefalı eşin yaşadıkları

Benim hikâyem 15 Temmuz 2016 gecesi başladı. O gece bilemezdim beni nasıl bir hayatın beklediğini ve benim gibi binlerce kadının.

Eşimin senelik izni nedeniyle İzmir’e, babaannesini ve halasını ziyarete gitmiştik. Nereden bilebilirdim ki ailecek güle oynaya geçireceğimiz son tatilimizin olduğunu. İzmir dönüşü akşamı kızım ateşlenmişti, onunla ilgileniyordum. Sürekli uyuyup uyanıyordu. Uyuduğu bir an, eşimin yanına odaya geçtiğimde telefonuma haber sitesinden mesaj geldi. Asker köprüye çıktı diye.

İşte o gece ve ilerleyen saatlerde darbe olduğunu anlamıştık. Çok uzun bitmek bilmeyen bir geceydi. Ne uzun bitmek bilmeyen geceler yaşayacaktık daha. Sonrasında olaylar çok hızlı ilerledi. Eşim açığa alındı. Öğleden sonraydı zil çaldı. Kapıyı açtığımda eşimi gördüm. İçeri geçti, oturdu, ne oldu hayırdır diye sordum. Eşim açığa alındığını söyledi. Hâlbuki başarılı ve ödül almış bir çalışandı. Devamlı takdir teşekkürlerle eve dönerdi.

Eşimin o anki… Eşimin o anki yüz ifadesini ömrüm boyunca unutamam. Ne yapmıştı ki? Vatanına, milletine hizmet etmekten başka suçu neydi? Ben bu suçun nedenini bir türlü anlayamadım. O anki üzüntümü kelimelerle anlatamam. Bir ümit işine geri döner diye beklerken gecenin bir yarısı KHK ile işten çıkarıldığını öğrendik.

İşte o an bizim için yeni bir hayat başlıyordu. Sabah beşe kadar oturmuştum. Ağlamaktan gözlerim şişmişti. Eşim o kadar büyük bir olgunlukla karşıladı ki ne yapalım Allah büyük bir kapıyı kapatır bir kapıyı açar. Hadi kalk uyu diye beni teselli etmeye çalışıyordu. Lojmanda oturduğumuz için bir gecede hem evsiz hem de eşim işsiz kalmıştı. Bizim kenarda ne bir evimiz ne de birikmiş paramız vardı.

Sadece eski bir arabamız vardı. Çok hızlı bir şekilde evi boşalttık. 6 yıldır oturduğum evden komşularımdan 1 gecede aniden ayrılmak zorunda kalmıştık. Kurban Bayramı’na çok az bir zaman vardı onun için apartmandaki samimi komşularım yoktu, memleketlerine gitmişlerdi.

Bana çok yakın olan akrabalarım, her gün konuştuğum kuzenlerim telefon açıp da bir ihtiyacın var mı, diye sormadılar. Sanki anlaşmışlar gibi hepsi irtibatı kesivermişlerdi. Tek başıma iki yaşındaki kızımla evi toparladım. Hemen f.. damgası yemiştik. Eşim de yeni evin boya badanasıyla uğraşıyordu. Bundan sonraki zamanda etrafımdaki insanların nasıl değiştiğini daha iyi görecektim.

Eşimin arkadaşlarının yardımıyla evimizi taşımış ve eşim kısa sürede iş bulmuştu. Eşim için de kolay değildi tabiki o kadar emek verdiği çalıştığı işten hiçbir neden gösterilmeden hem de damgalanarak atılması. Eşimin üniversite yıllarını, kpss’ ye nasıl çalıştığını çok iyi biliyorum. Onca emeği bir gecede silip atmışlardı.

Yavaş yavaş yeni hayatımıza alışmaya başlamıştık. Bu benim için ve kızım için hiç de kolay olmadı. Kızım iki yaşını yeni bitirmişti. Yeni taşındığımız evi hiç benimseyememişti. Yarım yamalak konuşmasıyla  burası  bizim  evimiz değil, biz evimizi kaybettik derdi.

Kızımın eve alışması neredeyse 8 ayı buldu. Yaz ayının gelmesiyle sürekli parka çıkartmaya başladım. Yavaş yavaş ben de  kızım  da yeni mahallemize alışmaya başlamıştık. Kızımı parka götürdüğümde Fatma ve Kısmet Hanımlarla tanışmıştım. Ama kendimden çok bahsetmedim, açıkçası ürküyordum insanların tepkisinden.

Bir gün parkta oturuyoruz, Kısmet Fatma’yı kahve içmeye çağırdı. Baktım çevreme bir acı kahve içecek bile kimsem kalmamıştı. Eşim ise bulduğu işte çok çalışıyor ama damgalı olduğu için maaşını yarım yamalak veriyorlar, sigorta yapmıyorlardı. Markete gittiğimde Fatma’yı gördüm, ayaküstü konuşurken onun da eşinin KHK ile atıldığını öğrendim. Bu ortak noktamız bizi yakınlaştırmıştı.

Fatma’nın gözleri doldu, “Bana gel görüşelim etrafımda kimsem kalmadı. Kaç yıllık komşularım benimle konuşmaz oldu.” dedi. Demek ki dedim tek ben değilmiş bu durumu yaşayan. Benim gibi yalnızlığa itilmiş çok bayan var. Beni anlayan bir bayanla tanışmak beni çok mutlu etmişti. O dönem çok dertleştik Fatma Hanımla.

Zaman bir şekilde akıp gidiyordu. İyisiyle kötüsüyle bu hayatı yaşamak zorundaydık. Neyse ki sağlığımız yerindeydi. Eşim yanımdaydı. Çünkü her gün onlarca kişiyi F…’den alıyorlardı. Artık ben bu haberlerden bıkmıştım. Yavaş yavaş beni de bir korku sarmıştı. Polisler bizim kapımızı da çalacak mı, diye en ufak tıkırtıda kapıya dikkat kesilirdim, kurbanlık koyun gibi.

Hiçbir suçumuz yoktu, kendimizden emindik ama eşimin birkaç güzide arkadaşı tutuklanmıştı, bizim de o insanlardan bir farkımız yoktu. Kapı her çalışında eşimle birbirimize bakar tedirgin bir şekilde hayırdır inşallahlarla kapıyı açardık, ya apartman görevlisi ya da eşimin samimi arkadaşlarından bazıları olurdu.

Bir akşamüstü gene zil çaldı. Tedirgin bir şekilde açınca kapıda kocaman bir kutu ve eşimin eski işyerinde çalışan arkadaşlarını gördük. Bir kısmı yabancı uyruklu olan arkadaşları bize yılbaşı sürprizi yapmak istemişler. Onların bu ziyareti bizi o kadar mutlu etmişti ki akrabaların bile sırt döndüğü şu zamanda.

İki yılımız endişe içinde geçti. Sabah uyandığımda saate bakardım. Saat 5’i geçmiş bu sabah da gelen olmadı diye elhamdülillah  derdim. Meğer tek ben değilmişim, Silivri’de görüş sırasında konuştuğum bayanlar da uzun süre bu korkuyu yaşamışlar.

Bu olumsuzluklara rağmen mutluyduk, ayakta durmamız için en önemli nedenimiz kızımızdı. Kızımın doğum günü yaklaşıyordu. Kızım gün sayıyordu doğum günü için. İlla evi süslememi istiyordu. İstediği gibi elimden geldiğince süsledim. Çok sevdiği karakter olan Elsa’lı pasta yapmıştım. Eşim, ben ve kızım kızımın pastasını kesip doğum gününü kutladık o gece.

Nereden bilebilirdim ki o gecenin son ailece mutluluk gecemiz olduğunu. Aradan 2-3 gün geçti ki korktuğumuz başımıza geldi. Sabah 5 suları namaza kalkmıştık, kapımız büyük bir gürültüyle çaldı. 4-5 polis gelmişti, sabah sabah evimizi basmışlardı resmen. 1 saate yakın evi arayıp birkaç form doldurduktan sonra eşimi aldılar.

Eşim çıkmadan önce bir dakika kızımı öpeyim demişti. Kızına çok düşkündü. Uyuyan kızımızı öptü vedalaştık ve çıkarken abime söylersin demişti. (Ama o çok sevdiği abisi 14 aydır cezaevinde yatan kardeşini bir kere bile ziyaret etmedi.) Ben hiç ağlamamıştım, şoka girmiştim resmen. Polis memuru da bana bakıp şoka girmiş demişti. Acaba kendi eşi benim durumumda olsa nasıl olurdu.

Bundan sonra benim için semtine dahi daha önce gitmediğim Silivri günleri başlamıştı. Eşimi mahkeme kararıyla tutuklamışlar Metris’e ve iki gün sonra da Silivri cezaevine göndermişlerdi. Cezaevi yetkilileri beni arayasıya kadar nerede olduğunu bilmiyordum.

Annem tek başına gitme, korkarsın, sen öyle bir yere gitmedin şimdiye kadar demişti. Doğru da ne karakol ne adliye ne de mahkeme salonu görmüştük ailece… Babam ve kendi abimle gitmiştik. Nasıl bir ortam olduğunu bilmediğim için kızımı götürmedim. 4 yaşındaki kızıma nasıl anlatabilirdim ki?

Yazar notu: Çocuk mevzusu geçince bazı durumları belirtmeden geçemeyeceğim. Cezaevi sürecini çocuklara anlatmak çok zor oluyor. Hele de çocuk küçükse anlatmak daha da zor oluyor. Bazı ailelerden dinledim, kimisi baban asker oldu devleti koruyor demişler, diğer arkadaşımın eşi baban polislerin arabasını tamir ediyor demiş, açık görüşte çocuk babasına, “Baba hâlâ tamir bitmedi mi? Gel eve başkaları tamir etsin.” deyince buna şahit olan gardiyan dayanamayıp çocuğa, “Baban çok iyi tamirci. Onun yaptığını başkası yapamaz, o yüzden bize lazım.” diye yardımcı olmuş.

Babamla birlikte 5 tane arama noktasından geçtikten sonra şu çok konuşulan Silivri cezaevine girmiştik. Kapalı görüşlerde çok kalabalık olmazdı. Ama açık görüşlerdeki kalabalıklığı, çektiğimiz sıkıntıyı anlatamam. Annemi bir kere götürmüştüm. Annem kızım bu ne böyle demişti.

Bitmek bilmez sıralar, uzun kuyruklar, memurların kime geldin, nesisin soruları bir yandan kızımın ağlamaları, babam nerede soruları, aramalar…

Tabi ben bilmiyorum görüşme günlerini, bana telefonda istediğin gün gel demişlerdi. İlk görüşmelerde böyle olurmuş. Ve şansıma  ilk görüşmemiz açık görüş olmuştu. Kapalı görüşler alt katta, aramızda kalın bir cam, elimizde ahize seslerimizi bile net duyamazdık. Açık görüş üst kattaydı. Ben de ilk geldiğim yere merdivenleri çıkarak girdim salona.

Büyük bir salon, plastik masa, sandalyeler, camlar tel örgülerle çevrilmiş. Oturduk babamla boş boş etrafa bakıyorum ve kendi kendime benim ve eşimin burada ne işi var diyorum. Aynı zamanda 14 ay boyunca gelip gideceğim yeni dünyama alışmaya çalışıyordum. Diğer aileler görüşmeye başlamıştı, ilk görüşme olduğu için eşimi tek getirdiler. Mahkûm kapısı farklıydı, gözüm kapıda bekliyorum. Kalbim yerinden çıkacak gibi, ilk sevgili buluşması gibi heyecan ve üzüntü duyguları aynı çizgide.

Kapıdan eşim girdi, ilk göz göze geldiğimiz o an artık duygularımı tutamaz oldum. Engel olamıyordum göz pınarlarıma, ayağa kalkmak istedim ama ayaklarımdaki güç çekilmişti. Bayılmamak için kendimi zor tuttum, günlerdir beklediğim bu anı bayılarak geçirmek istemiyordum. Yanıma geldi sarıldık. Ben ağlıyordum, naif ve duygusal olan eşim de ağlıyordu.

Uzun bir süre konuşamadık.Hıçkırıklardan ağzımdan cümle  çıkmıyordu. O kadar çok şey vardı ki söylemek istediğim. Boğazıma bir yumru tıkanmış, ağzımı açtığım anda sadece hıçkırıyordum. Görüşmenin belki yarım saati böyle geçti. Eşim istediklerini söyledi. Kitap, Kur’an, teşbih, Cevşen ve giysi.  Kıyafetler sınırlıydı zaten.

Eşim telefon evraklarını hallet de haftada bir de olsa 10 dk seni arayabileyim dedi. Bir sonraki hafta istediklerini hazırlayıp babamla gelmiştim. İlk açık görüş ayrılmasını da hiç unutamam. O son bakışı, gardiyanların götürmesi, gözündeki yaşları bırakarak gitmesi… Anlatamam, anlayamazsınız, anlatılmaz ve umarım kimse yaşamaz bu hali.