Bundan önceki yazımın başlığını “Dünya Ramazanlaşıyor…” koymuştum. Bazımız bunu çok abartılı bularak koskoca çölde birkaç çiçek açmakla bahar mı gelir diyebilir. Ama bu yıl tam da bahar mevsiminin ilk ayı olan mart ayında idrak ettiğimiz Ramazan’la beraber gerçekten baharın muştularına şahit oluyoruz.
Kemal Gülen kardeşimin, Hocaefendi’nin 25 yıl kaldığı kamptan sunduğu İftar Zamanı programını izliyorsanız, benim hissettiğim baharın müjdesini siz de duyarsınız sanırım. Bu yazıyı yazmaya, izlediğim 22. programdan sonra başladım. Laf aramızda, bugüne kadar hiçbirini kaçırmadan; Ramazanlık adı altında yayınlanan kuklalara varıncaya kadar hepsini izliyorum.
Benim yaşlarımda olanlar bilirler. Eskiden radyolarda radyo tiyatroları olurdu. O tiyatrolar sona ererken heyecanın en dorukta olduğu noktada biterdi ki, ertesi gün dinleyiciler onu tekrar takip etsin. Herkes için öyle mi bilmiyorum, ama Kemal kardeşimin sunduğu İftar Zamanı bana o çocukluğumda dinlediğim tiyatroların hazzını veriyor. Vallahi ertesi günü iple çekiyorum.
İşte, bugün (22. gün) izlediğim İftar Zamanı, Yunanistan’ın ikinci büyük şehri olan Selanik’te noktalandı. Şimdi yarını bekliyorum ki, hangi şehirlerde kardeşlerimiz dünyayı Ramazanlaştırmak için bir küheylan gibi koşturacaklar.
Orada Ahmet Daştan’ın konuk olduğu Alex amca ise tek kelimeyle harikaydı. O ne samimiyetti öyle… Anadolu’nun bağrından zorla koparılan o insan, Karadeniz lehçesiyle ne kadar tatlı konuşuyordu…
O bölümü izlemediyseniz mutlaka seyretmelisiniz. Orada, Selanik şehrine hicret etmiş olan Ali kardeşimizin hanımı yaşadıklarını anlatırken biraz duygulandı. Alex amca, kendi kızını sakinleştirir gibi neredeyse onun gözyaşlarını silecekti. Aman Allah’ım, bu ne güzel bir kardeşlik… Bu ne sevgi, Allah aşkına…
O bacımız da Selanik’e gelmeden babasını kaybetmiş. Dolayısıyla “Alex amca artık benim babam gibi.” diyor. Alex amca da Almanya’da olan bir oğlundan bahsederken, “O senede bir defa ya gelir ya gelmez. Ama bunlar her gün benim yanımda. Onların çocukları benim torunlarım.” diyor. Rabbim, bu güzel insanların yaptıklarını karşılıksız bırakmasın.
“Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur.” diyenler, bu tür güzellikleri izlerken hangi duyguları yaşıyordur, çok merak ediyorum işin doğrusu. İnsan, dünyanın her yerinde insandır ve biz onlarla Hz. Ali Efendimizin ifadesiyle “İnsan kardeşleriz.” Röportajı yapan Daştan kardeşim, Ali kardeşimize, “Alex amca sizi çok seviyor.” deyince, Alex amca diyor ki: “Kim beni severse, ben de onu severim.” Hay ağzın şeker şerbet yesin Alex amca…
Evet, Muhterem Hocamız, Yitirilmiş Cennet’e Doğru makalesinde, “Kâinatın mayası sevgidir.” dedikten sonra ona hâkim sevginin tezahürleri konusunda şu tasvirlerde bulunur:
“Güneşin çehresinde sevginin izleri vardır. Sular buhar buhar o sevgiye doğru yükselir; yukarılarda damla hâline gelen su habbecikleri, o sevginin kanatlarıyla kanatlanır ve nâralar atarak baş aşağı toprağın bağrına inerler. Güller, çiçekler sevgiyle gerilir ve gelip geçenlere tebessümler yağdırırlar. Yaprakların bağrına taht kuran jaleler, durmadan çevrelerine sevgi dolu gamzeler çakar ve sevgiyle raks ederler. Koyun, kuzu sevgiyle meleşir ve birleşir; kuşlar ve kuşçuklar sevgiyle cıvıldaşırlar ve sevgi koroları teşkil ederler. Her varlık, kâinattaki yeri itibarıyla bu geniş sevginin bir yanını, parlak bir senfonizma ile seslendirmekte, iradî ve gayr-i iradî, varlığın sînesindeki derin aşk ve muhabbeti göstermeye çalışmaktadır. Sevgi, insan ruhunda öyle derin izler bırakır ki, o uğurda yurt-yuva terk edilir, icabında ocaklar söner ve her vadide ayrı bir Mecnun ‘Leylâ!’ der inler.”
Ruhundaki bu sevgiyi kavrayamamış sığ gönüllere bunu nasıl anlatacağız, bilemiyorum. İşin doğrusu, şimdilik onlara acımaktan başka elimizden bir şey gelmiyor. Şu Ramazan hürmetine Rabbim onlara da kâinatın mayası olan sevgiden haberdar eylesin…
YAZARIN TÜM YAZILARI İÇİN TIKLAYIN
