Emin Osman Uygur
Hani derler ya kader gayrete aşıktır. Sanki insan da gayreti kadardır. Mümin de gayretkeş insandır. Baksana iman meşalesini alınca eline yerinde duramayan Musab bin Umeyr’e. Bir yerlerde hizmet var denilince delicesine koşan günümüz ablalarına abilerine. Onlar hadiselerin altını üstüne getirir de dolamazlar dünyanın tozunu çamurunu dillerine, gönüllerine. Onlar paslanmaya, pörsümeye düşmandır; işleri hizmet sözleri ikramdır.
Genel geçer bir kuraldır, hayat enerjinin olduğu yere akar. İnsan yokluğu tercih ederse bütün varlığı ile birlikte negatif dünyanın sularına kapılır ve mutluluk kapılarını büsbütün kendi üzerine kapatır. Bu akıllıca değil. Tam tersine insan varlığa doğru akmalı veya hareketin, çalışmanın, üretmenin merkezine doğru ilerlemeli. Akıl bunun için var aslında. Güneş doğunca nasıl da canlanır hayat değil mi? Bir nebinin etrafında olanları düşünsene. Nasıl dolu dolu petek olur bir ömür onların mecrasında. Bir nebi varisi Allah dostunun dönüp durmalarına, etrafında olan bitene dikkat etsene. Nasıl da hakikat çiçekleri açar da kokuları yedi iklimi sarar günün kızılında.
Bunu kaçırmak delilik olur. Sakın yalnız kalma. Sakın uzak kalma.
Duyuyor musun Kur’an’ın “sâbikuu” sesini, “sâriuu” nidasını?“Rabbiniz tarafından verilecek mağfirete ve cennete girmek için yarışın! Öyle bir cennet ki eni göklerle yerin eni gibi olup Allah’a ve resullerine iman edenler için hazırlanmıştır. İşte bu, Allah’ın dilediği kimselere olan bir ihsanıdır. Allah büyük lütuf sahibidir” (Hadid 57:21).
“Rabbiniz tarafından mağfirete, genişliği göklerle yer kadar ve müttakiler için hazırlanmış bir cennete doğru yarışırcasına koşuşun” (Al-i İmran 3:133).
Bak Kur’an yarışınız, koşunuz emrediyor. Bu bir canlılıktır ama hayır ve iyilik adına. Bu bir yerde tasadduk ederken başka yerde bir yerde bir haksızlığa isyan etmektir, bir yerde bir şeyler okurken başka bir yerde çalışıp üretmektir, akşam dinlenirken düşüncelerinin şimşek çakmalarındaki ışıkları takip edebilmektir. M. Fethullah Gülen Hocaefendi, yapılması gereken işlerin çokluğundan, çözülmesi gereken problemler yüzünden ve atılması gereken adımların aciliyetinden geceler boyu bir oraya bir buraya dolanıp durduğu saatlerin hiç az olmadığını, hatta uykusuz geçen gecelerin uyuduklarından daha çok olduğunu ifade eder.
Allah her dem faaliyet ve yaratma içindedir. O’nun için boşluk düşünülemez. O halde mümin de boşluklardan ne kadar uzak durur ve hayatını salihatla doldurursa o kadar O’na yaklaşır. O’na yaklaşma da nihayet yeni faaliyetlerin kapılarını aralamaktır. Bu velud, bereketli, yümünlü bir döngüdür. Bu yüzden dilimizde “boş duranı Allah sevmez”, darb-ı mesel olmuştur. Ancak birçok şeyde olduğu gibi o da samimiyetten uzak söylemler arasında kaynayıp gitmiştir. Boş durmak, yani zamanı israf etmek, en iyi şekilde değerlendirmemek, ihtiyaç olacak işleri önceden görmemek ne kadar büyük bir gaflet ve belki dalalet imiş, biraz da sağa sola savrulduktan sonra anladık.
Kaybettiğimiz en büyük değerlerdendir belki gayret. Kolaya ve harama alışmış bir toplumun ilerisi adına bir şey vadetmesi de elbette mümkün değildir. Onların insanlıkları da onurları da şekildir. Sözleri laf kalabalığı, düşünceleri ve davaları para kasaları, hayalleri de zevk ve safa içinde kısa dünya hayatıdır. Bekaları ise bu sistemin devamından başka bir şey değildir. Bu yüzden oradaki enerji hayata akmaz. O yalancı bir hayattır, serap gibidir.
Başta demiştik kader gayrete aşıktır ve hayat enerjiye akar. Bu yüzden bazı toplumlar gayret üzerine ayaktadır ve azizdir. Biz de gayrete dört bir yandan sarılarak hayatı kendimize çekmeliyiz. Mevcut enerji ile nurdan bir sinerji oluşturmalıyız. Maddi alemde yükselenlere mukabil manevi alemlerde yükselmelere basamaklar olmalıyız. Heyecan ilk günkü gibi olmalı, aşk her dem canlara can salmalı, ebediyet arzusu bütün sınırları aşmalı, rıza ufku her an dünyamıza dolmalı ve yolumuz her gün istikamet olmalı.
