Eylülün ilk günleri idi. Sıcaklar devam ediyordu. Marketler yaz mevsiminin son meyveleri ile dolup taşıyordu, ancak incir henüz yoktu. Her gün bir iki defa marketlere bir göz atıyor, incirin gelip gelmediğini kontrol ediyordu. Eskiden kendi bahçelerindeki ağaçlardan istediği kadar yiyen Abdullah, şimdi bir tane incirin hasretini yaşıyordu. Bir cuma günü yine marketlerin meyve-sebze reyonuna baktı. İkinci markette beş altı kutu beyaz incir görünce heyecanlandı. Hemen yaklaştı olgun olup olmadıklarına baktı. Çünkü yaşadığı coğrafya incir topraklarına uzaktı ve bu yüzden çoğu kez olgun incir bulmak imkansızdı.
İncirler tam istediği gibiydi. Bir kutu aldı, diğerlerinden biraz daha takviye yaptı. İçindeki sese kalsa hepsini alacaktı ama hem para yetmeyecek hem de aç gözlülük yapmış olacaktı. Hazine bulmuş gibi sevinerek içeri geçti, parasını ödeyip çıktı. Yürürken içindeki duygulanmalara engel olamadı. Aslında engel olmak da istemiyordu çünkü buna ihtiyacı vardı. Tin suresinin ilk ayetleri dolandı diline. Ve’t tin, ve’z zeytun, ve Tur-u Sinin… İncire ant olsun, zeytine ant olsun, Tur-u Sina’ya ant olsun, ve haza’l beled’il emin. Şu emin beldeye ant olsun. Allah Teâlâ, bu dört şey üzerine yemin ediyor ve sonra da insanın en mükemmel bir formda yaratıldığını ilan ediyordu.
İncirin, zeytinin yetiştiği coğrafya belli idi. Akdeniz çevresindeki topraklar, bu iki mübarek bitki için en uygun yerdi. Emin olan belde ise Mekke idi. Bu, işin tarih ve elçilerle ilgili kısmı idi. O daha çok incirin kendine kadar gelmesini düşünüyordu. Kur’an’da üzerine yemin edilen meyve, o sıcaklarda pişirilmiş, olgunlaşmış, tadı, görüntüsü, şekli, her şey ile mükemmel bir nimet olmuş ve sofrasına kadar gelmişti. “Ağaç” adı verilen bir sistem içinde inşa edilmişti. Koca koca yaprakları güneşle irtibat kurmuş, kökler toprakta birtakım işlemler yapmış, odun denilen kanallarda yine birçok işlem olmuş, dalların uçlarında süt gibi bembeyaz bir gıdaya dönüşmüş ve oradan da incir üretilmişti. Bu gerçekten harika bir durum idi.
“Sen bizi ne kadar da çok seviyorsun Allah’ım. Gerçekten bu güzel meyve benim için mi geldi buraya kadar? Hem de az bir ücretle. Gerçekten çok teşekkür ederim, gerçekten Sen çok merhametli ve çok cömertsin. Bütün bir sistemi bir araya getirdin ve bu inciri yarattın, ürettin, büyüttün, tatlandırdın, şekillendirdin ve bize ikram ettin. Ağaca teşekkür edecek kadar kör olmak istemem. Market sahibine minnet edecek kadar fikirsiz olmak istemem. Bahçe sahibine minnet edecek kadar düşüncesiz olmak istemem. Sen ne kadar da büyüksün Allah’ım, bir dalın ucuna mükemmel bir şekilde paketlenmiş hediyeler asıyorsun, onları bize kadar ulaştırıyorsun. Önceleri ben de o dalların ucundan o güzel meyveyi koparıp yerdim. Hatta incirlerin olmasını hasretle beklerdim. İncirler, ağacın en uç dallarından başlardı olgunlaşmaya ve hiç üşenmeden çıkar alırdım onları oralardan. Ama o zamanlar, bu güzel meyveyi bu kadar mükemmel bir şekilde yaratıp bize ikram ettiğini düşünemezdim. Şimdi bu meyveyi sanki bizzat ikram ettiğini hissediyorum. Marketten alırken sanki Senin elinden almış gibi oldum. Sen bana ikram ettin, ben market sahibine rızk olarak birazcık para verdim, o kadar.”
Yüreği coştu, gözleri doldu. İncir tefekkürü içine bir huzur salmıştı. İç konuşma devam etti yol boyunca. “Böyle bir nimetin karşılığı, üç beş kuruş para olamaz. Bu resmen bir mucize. Hem de benim için olan bir mucize. Ağzında bir bal damlası ile paketlenip bana gönderilmiş. Ağzıma aldığımda, ‘Hey büyük Allah’ım, ne güzel de tat vermişsin demeli değil miyim?’ Ben birine güzel bir şey ikram etsem, göz ucuyla bakmaz mıyım, acaba ne diyecek, nasıl tepki verecek diye? Allah’ım bu güzel meyveyi burada bana ikram ettiğin gibi ötede cennet bahçelerinde de ikram et, ne olur!”
