Sevgili Dost,
Bir kitap adı ile başladım söze. “Vakit Yok Hüzünlenmeye” diye başlık koymuş Ahmet Ada şiir kitabına. Nasılsın diye sordun ya söyleyeyim. Evet ağladım hiç ağlamadığım kadar. Üşüdüm hiç üşümediğim kadar. Konuştum yağmurlarıyla Berlin’in. Çocukça yarıştım bulutlarla. Siz mi yoksa ben mi ıslatıyor kaldırımları diye Don Kişotluk oynadım evet. Ama ben hüznümü sevgimin boynuna astım. Sözüm vardı onu hatırladım. Çayı içer içmez kapıya bakanlardandım ben.
“Billahi, şu ölgün ruhların, pörsümüş gönüllerin hayat mumları sönmek üzeredir! Eğer canlara can katan temiz soluklarınla imdada yetişmezsen, kuruyan göllerimizde, suyu çekilen havuzlarımızda yaprağı dökülmedik tek nilüfer kalmayacaktır. ” Sözlerine bıraktım hüznümü. Yolu düşledim, yolculuğu. Ağlamak da neymiş. Koşmak dedi kalbim bana. Ben koşarken ağlayanları sevmemiş miydim sahi…. Ben at üstündeki baldırı çıplakların zengin yoksulluğunu yutkunmamış mıydım sahi …
Hüzünlenmeye vakit yok gayri. Koşma zamanı.
“Bağban gideli, bağ bozulalı asırlar oldu. Toprak, semâya inat, sema, ‘gözlerin kuruması murat’ dediği günden bu yana, zemin bir başdan bir başa çöle döndü.” Diyenin gül yüzünü düşündüm aziz dost. Nasıl bir duygu karmaşasıdır bu Allah’ım. Sözlük bilirim, kamus bilirim diye övünürüm kendi kendime. Nasıl bir kelime yoksuluymuşum Allah’ım. Söz arıyorum bulamıyorum. Bir kelime düşsün kuyuya da kaynasın dedin ya dost. Gobi çölü gibiyim derken tevazu etmedim. İlk kez fakirliğimi hissettim bu kadar. Bu duyguların karşısına işte budur diyeceğim kelime yok. Tek bir söz biliyorum. Hüzünlenmeye vaktim yok.
“Seni vefalı, seni hasbî, seni şuurlu ve seni hep becerikli tanıdık. ” Cümlesinin nesnesi olmak hayaliyle geçti ömrüm. Sarılmanın hayalini de öteye bıraktım ah. Ağlamak yerine anlamak diyorum şimdi. Senin de benim de yerime ağladı dost.
Şimdilerde solgun bir güle dokunur gibi olduğumu biliyorum. Necatigil gibi
Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda
Akşamlara gerili ağlara takılıyor
Yaralı hayvanlar gibi soluyor
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.
Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.
