42
Anılar dallara çarpan rüzgâr,
Çokça çiğnenmiş gazel kalbim,
Mazi açık unutulmuş pencere,
Çocukluk kirpikten sızan mevsim.
Ne dersin tükendi mi hayaller,
Kapandı mı perde perde gökyüzü,
Devrildi gümüş hokka vakit güz,
Bembeyaz bir sayfa mümkün mü.
Âh hayat oyundun oysa en başta,
Şölendin rengârenk düşlerle ve aşkla,
Yanıldım bak sandım ki her şey gerçek,
Bir rüyaya döndün işte sonunda.
Kaynak:Cihangir Asyalı | Cizvalet.com
