Hacı Ata derdiler. Çünkü Hacı Ata’yı uykusuz bırakan dünyevi beklentiler değildi. Kendisine Ata diyen o insanların ızdırabını ata şefkatiyle yüreğinde hissetmesiydi. Kardeş kanının aktığı Tacik halkının yangın yerine dönen yüreğine serpebileceği bir yudum suyun hesabını yapıyordu. Tacik gençlerinin cehalete kurban gitmemeleri için Mevla’ya yakarışlarda bulunuyordu.
“Rablerine karşı gelmekten sakınanlar da grup grup cennete sevk edilirler. Cennete vardıklarında oranın kapıları açılır ve cennet bekçileri onlara şöyle der: ‘Size selam olsun! Tertemiz oldunuz. Haydi ebedi kalmak üzere buraya girin.’ , Onlar şöyle der: ‘Hamd, bize olan vaadini gerçekleştiren ve bizi cennetten dilediğimiz yere konmak üzere bu yurda varis kılan Allah’a mahsustur. Salih amel işleyenlerin mükafatı ne güzelmiş!” (Zümer Suresi, 73,74)
Hacı Ata’yı bir anda bir ağlama tuttu. Öyle ağlayanı hiç görmedim dersem mübalağa etmiş olmam. Hıçkırıklarını içine gömmeye çalışıyordu. Çalıştıkça zorlanıyor ve sarsılıyordu. Namaz bitmişti. Hacı Ata ağlamaya devam ediyordu. Hacı Ata yan taraftaki odasına geçti. Güneş doğuncaya kadar Hacı Ata’nın ağlaması hiç kesilmedi. Bizi bir endişe sardı. Kalp ve şeker hastasıydı. Hacı Abiye bir şey olmasından korkuyorduk. Ama o çok farklı âlemlerdeydi. Onun derdi neydi? Niye ağlamıştı bilemem. Âyet mi sarsmıştı onu. Altına girdiği işin ağırlığı mı? Yoksa Yüreği dağlayan o anaların imdadına yetişememe endişesi mi?
“Ah edip ağlamadan, sineleri dağlamadan, su gibi çağlamadan bu dağlar aşılmaz.”
