Kiminin özünde Allah korkusu,
Cennetten rayiha sanki kokusu,
Kurt gibi bir gözü açık uykusu,
Nur ile yoğrulmuş her bir dokusu;
Et kemik yığını sanma insanı…
Kiminin gözünde dünya hevesi,
Hevesin peşinde harcar nefesi,
Nefese dar gelir göğüs kafesi,
Menfaat uğruna, söz naz işvesi;
Et kemik yığını sanma insanı…
Kiminin gönlünde her mevsim bahar,
Baharda rengarenk çiçekler açar,
Çiçekleri okşar, koklar bir rüzgâr,
Bu rüzgâr toprağa aşkı fısıldar,
Et kemik yığını sanma insanı…
Kiminin içinde öfkesi kaynar,
Gözleri etrafa nefretle bakar,
Bastığı her yeri kiniyle yakar,
Her gün, farklı farklı bir maske takar;
Et kemik yığını sanma insanı…
Kiminin kalbinde dostluğa kale,
Kalenin burcunda vefadan lale,
Lalenin üstünde gözyaşı jale,
Ses soluk oluyor çaresiz hale,
Et kemik yığını sanma insanı…
Kiminin kalbinde bencillik maya,
Mayanın içinde egosu kaya,
Kayanın üzeri simsiyah boya,
Razı değil taksim edilen paya;
Et kemik yığını sanma insanı…
Herkesin zamana düşer gölgesi,
Kiminin tarihe geçer tövbesi,
Kiminin aleme örnek dönmesi,
Kiminin kıyamet gibi ölmesi;
Et kemik yığını olma istersen…
