MANSUR TURGUT
Bazı mekanları bazı isimlerle hatırlarsınız işte Turgutlu’da öyledir…
Turgutlu denildiği zaman aklınıza hemen Hacı Osman Aykut, Hacı Mustafa Türk ve Derici Kemal ağabeyler gelir.
Yerlilerin “Kasaba” dediği bu güzel beldede sonradan gelen bütün hizmet insanları bu zatların ayak izlerine basa basa yürümüşlerdir, hizmeti bütün boyutlarıyla onlardan öğrenmeye gayret etmişler ve ellerinden geldiğince hizmetin hakkını vermişlerdir.
Ege’de hizmetin en kuvvetli şekilde yerleştiği beldelerden birisi hiç şüphesiz Turgutlu’dur, nitekim Türkiye’de açılan ilk kolejlerden biri olan ve maalesef zalimlerin zulmü neticesinde geçtiğimiz aylarda yıkılan Gündüzalp Koleji o mübarek, o güzel, ufacık tepenin üzerinde Hizmet adına bir abide olarak, gelenlere, gidenlere selam vermekteydi.
Tugutlu denilince Gündüzalp’in hemen önündeki kavşakta bir bayram günü trafik kazasında, hizmet ederken vefat eden Memduh Üngan, gayyur veli misal İbrahim Tabanca gibi zatları da unutmak mümkün değil.
Büyük kametler büyük kametleri anlar ve anlatırlar Derici Kemal Ağabey de merhum Üngan’ın 1984-1988 arasında Turgutlu’da yurt müdürü olarak görev yaptığını belirterek, “Bazen yurda gece yarısından sonra giderdik. O, ikinci katta kalırdı, bizleri karşılardı. Adeta hiç uyumadığını düşünürdük. Çocuklara karşı çok şefkatliydi.” diyerek yâd eder.
Hizmet’in ilk yıllarını yaşayıp da Turgutlu’da hatırası, hatıraları olmayan insan neredeyse yok gibidir.
Tuğla fabrikaları ile Türkiye’deki bütün müesseselere malzeme tedarik etmiş olan bu güzel beldeyi ziyaret eden herkes, her talebe grubu istisnasız Derici Kemal Ağabeyi de ziyaret etmiş, misafiri olmuş ve anlattıklarını dinlemiştir.
Yaptığı işten ötürü Derici Kemal olarak anılan Kemal Özçallı Ağabey ilk yıllarda Hizmet’i ve Hocaefendi’yi tanımış ve sonrasında bir an dahi olsun Hizmet Gönüllüleri’nden ayrılmamıştır.
Hizmetle tanışmasını şöyle anlatır: ‘‘Bir gece yarısıydı. Hocaefendi o vakit medrese-i Yusufiye’deydi. Kalktım abdest aldım. Namaz kıldım. Gözyaşıyla ağlayarak Hocam için dua ettim. O duadan birkaç gün sonra bizim arkadaşlarla tanışmam oldu. Ben ilk defa 1968’de Hocaefendi’nin sohbetinde bulundum.’’
Hocaefendi ise onun hakkında şunu söylemektedir: “Edremit vaazlarında her defasında kürsüye çıktığımda ilk gördüğüm insandı”
Kemal Ağabey her hafta Turgutlu’dan Manisa’ya Manisa’dan Edremit’e Cuma namazına ve vaaza yetişmektedir.
Cuma Namazı sonrasında ise Hacı Arif Çağan Ağabey vaaza gelenleri ağırlamakta ve Hocaefendi ile tatlı sohbetlere dalmaktadırlar.
Bornova Vaazları ise başlı başına ayrı ve güzel hatıralara sahiptir.
Ben Turgutlu’ya gittiğimde henüz 60 yaşını yeni aşmış olan Kemal Ağabey yılmadan, bıkmadan, durmadan Nurlar’ı, Hizmet’i ve Hocaefendi’yi anlatıyordu.
Kemal Ağabey yine kendi ifadeleriyle huzurda yaşadığı üns esintilerini şöyle dile getirir: ‘’Benim ihtiyar ve iktidarımın, akıl ve mantığımın ölçüleri dışında Hocaefendi’nin yanında bulunurken bende manevi bir hava oluşuyordu, kendimde bir hafiflik, manevi bir rahatlık hissediyordum.’’
Yanlış hatırlamıyorsam 1934 doğumlu olan bu güzel insan 88 yaşında dün (16 Aralık 2022) ruhunun ufkuna yürüdü.
Onun da son zamanları herkes gibi zor geçti, bir çok rahatsızlığı vardı.
Hiç durmadan koşturan aşklı, şevkli, gayretli bu Hizmet İnsanı evine ve yatağa hapsolmuştu.
Tekerlekli sandalye üzerinde, bakıma ihtiyacı varken takibat yaşadı, polisle, savcıyla, mahkemelerle muhatap oldu.
Ve Yargıtay aşamasında, davası sonuçlanmadan vefat etti.
Bir hesap daha ahirete kaldı…
Yakınları hemen Cuma ezanı evveli, Cuma ezanı ile Cuma vakti vefat ettiğini söylüyorlar.
Bu camii kuşu anahtarı kendisinde olan, sağlıklıyken her sabah açtığı, gerekirse sobasını yakıp başında cemaati beklediği Sabri Bey Camii’nde kılınan namazdan sonra defnedildi.
Evet “Rabbim dünyayı bana sevdirme” deyip sonra da “Allah duamı kabul etti” diyen bu güzel insan, Derici Kemal Ağabeyimiz takibatlar, tahkikatler, nisbi gaybubetler yaşadı, zulümden hissesini yaşına rağmen aldı ve diyar-ı faniden dar-ı bakiye irtihal eyledi.
Başımız sağ olsun, mekanı Cennet-i Firdevs olsun.
Âmin!!
