Bu vaziyet bana çok ağır geliyor!

1950’de tek parti gitti. DP iktidar oldu. Dindarlar üzerindeki baskılar nispeten azaldı.

1954’te DP ikinci defa seçimi kazandı.

1955’te fiş komisyonu toplanmış Bediüzzaman’ı tartışıyordu. Ne beklersiniz? Said Nursi’nin peşinin bırakılmasını değil mi? Ama hayır, komisyon Bediüzzaman’ın A fişinde kalmasına karar verdi!

DP döneminde de Said Nursi ve talebeleri adım adım takip edilecekti.

Nitekim beraat kararlarına rağmen yeni davalar açıldı, Nur talebeleri tutuklandı, risaleler toplatıldı.

1955’te Samsun’da bir gazetede çıkan mektup dava konusu yapıldı. Said Nursi hastaydı, doktor raporuna rağmen duruşmaya çağrıldı. İstanbul’a kadar gelebildi.

1958’de Nazilli’de iki Nur talebesi risaleleri dağıttığı için gözaltına alındı. Said Nursi aleyhinde bir kampanya başlatıldı. ‘Padişah gibi yaşıyor’, ‘Siyasi bir gaye güdüyor’, ‘Tarikat kuruyor’ gibi kara propagandalar yapıldı.

26 Nisan 1958’de Ankara, İstanbul ve Isparta’daki Nur talebelerinden 10 kişi toplanarak Ankara Cezaevi’ne hapsedildi. Risale-i Nurlar toplatıldı.

1 Ocak 1960… Ankara. İçişleri Bakanı Namık Gedik başkanlığında tüm emniyet müdürlerinin katıldığı bir toplantı yapıldı. Gündem Said Nursi’ydi. Gedik’e, Nur talebelerinin faaliyetleri ile ilgili raporlar sunuldu. Konuyla ilgili açıklama Milliyet’te şöyle yer alıyordu; “Said Nursi ile temas edenlerin sosyal mevkileri ve durumları gözden geçirilmiştir. Son zamanlarda faaliyetleri artan mürtecilerle ilgili hükümetin sert kararlar almasına karar verilmiştir.”

11 Ocak 1960’ta Said Nursi’ye seyahat yasağı geldi, radyodan okunan hükümet bildirisi ile Emirdağ’dan çıkmaması istendi. Bediüzzaman ve talebelerinin peşine polis takıldı. Nurcu olduğu tespit edilenlerin görev yerleri değiştirildi.

1959’un son günlerinde Emirdağ’dan otomobille Eskişehir’e giden Said Nursi’nin şehre girmesi polis tarafından engellendi.

En büyük gerginlik Ankara’nın kapısında yaşandı. Çiftlik kavşağına kadar gelen Bediüzzaman’ı polisler şehre sokmadı.

Bediüzzaman’ın yakın talebesi DP Emirdağ İlçe Başkanı ve bütün yönetim görevden alındı. Gerekçe “İrticai faaliyet”ti.

12 Ocak 1960’ta Said Nursi, artan baskılar üzerine Namık Gedik’e şöyle bir mektup yazacaktı:

‘Bütün muhalifler ve siyasiler her yerde ve her tarafta serbest olarak gezerken Ankara’dan gelen bir emirle, ‘Şimdi evinden dahi çıkmayacaksın.’ denilmesi bir haps-i münferit hükmündedir. Otuz senelik muhaliflerin yaptığı istibdat lehine bu vaziyet bana çok ağır geliyor…’

Yaşadıklarımıza ne kadar benziyor değil mi?