“Biz İyi İnsanlardık. Vallahi billahi zararımız olmadı kimseye. Biz size ne yaptık? ”
Bu sözler bir sabah karşıma çıktığında ve kelimeleri teker teker okuduğumda her harfte beliren damlaları, her hecede gürleyen çağlayanları, her kelimede coşan ahları ve feryatları duymamak, anlamamak için kalpsiz olmak gerekirdi. Evlatları ile başbaşa kalmış , toplum tarafından öteki ilan edilmiş, dışlanmış, hor görülmüş bir annenin sitemleriydi bu ifadeler. Suçsuz yere zindana atılan eşinin ardından kendisine hem anne hem baba rolü verilmiş olan annelerimizden birinin sitemleriydi bunlar.
Evet sade kelimlerden ibaret birkaç cümleydi belki de. Ama kalpleri olanların , benzer acıları yaşamış olanların , zulümle hayatı bitmiş bitirilmiş olanların sehl-i mümteni’ce sızmış sadırdan südur eden satırlarıydı onlar.
Biz size ne yaptık ifadesi o günden sonra pelesenk oldu dilime.
Her vefatı girerken siteye , fotoğraflar haykırdılar adeta bu cümleyi. Beş yüzden fazla can… Beş yüzden fazla, birbirinden değerli , her birisinin hikayesi bambaşka özel, güzel insan adeta fotoğrafları ile haykırdılar bu ifadeyi…
Geride kalanların fotoğraflarını ekliyoruz bazen siteye. (Bitenhayatlar.com) Kimi tabut başında elleri kelepçeli. Kimi toprağa sarılmış yüreği dağlanmış, kimi beş altı yaşlarında ve kadraja bakıyor derin derin… Her birisi sesleniyor ;kulağı, kalbi ,gözü ,dili olmayanlara…
Biz size ne yaptık?
Mukaddes hüznü ilmek ilmek bir dantelaya örgüleyen bu çağın müstesna ruhları… Tanıştım bazılarıyla. Hikayelerini dinledim. Notlar aldım. Sesleri telefondan değil de adeta başka cihazlardan mesafeleri aşarak dokundu rikkatime.
“Sezeryanla kıyaslanamayacak kadar az olsa da ağrılar canımı sıkıyor. Babaannem rahmetlinin dediği gibi “Allah insanı bedeninden geri koymasın”.Üzülme lütfen, bunun için yazmıyorum, sana nazlanmayı seviyorum, keşke şefkatli kollarının arasına sığınsam ve hep orada kalabilseydim. Heyhat! Ya Muğis eğisna! diyor ve Rabbime iltica ediyorum.… dün sabah huzursuzdum. (Muallakta olan şeyden hoşlanmam biliyorsun.) Ne zaman çıkacağım, böyle ne kadar bekleyeceğim derken sanırım hastaneden çıkıp eve gideceğimi sanıyordum ki çıkışta seni gönderip beni kelepçelerle zinnetlendirip o çirkin araca bindirdiklerinde gerçek yüzüme tokat gibi çarptı.”
Eşim diyordu, çok acılar çekti ama son nefesine kadar şikayet etmedi bir başka dert konağı…
Kızımın kime ne zararı olabilirdi, öğrencilerine aşık fedakar bir melekti; diyordu dertli bir anne ve ardından elhamdülillahlar… Ve ardından tarifi imkansız mukaddes duruşlar…
Biz size ne yaptık. Vallahi billahi iyi insanlardık…
