Rehber Yayınları’nda, Faruk Çetin’in “Allah İçin Vermek” isimli kitabı çıktı. Allah yolunda infak, sadaka ve himmeti anlatıyor. “Sofranızı Herkese Açın” başlığı altında şöyle diyor:
Eli açık olmak ve misafir ağırlamak, sofralarınızı tanıdık, tanımadık kimselere açmak İslam’ın, en faziletli kabul ettiği amellerden birisidir. Zira Allah Resûlü’ne gelip “Müslüman’ın hangi ameli daha hayırlıdır?” diye soru soran bir şahsa Efendimiz (sas) “Tanıdık tanımadık herkese yemek yedirmen ve selâm vermendir.” (Buhârî, İman 6, 20; Müslim, İman 63) şeklinde cevap vermiştir. (…) Yemek yedirme tavsiye veya emrini çok geniş mânâda değerlendirmemiz gerekmektedir. Allah rızası için yemek yedirmek sâlih bir ameldir ve her ikramın bir sevabı vardır; fakat soframıza oturan insana göre o sevabın artması da söz konusudur. (…) Dolayısıyla herhangi bir zamanda veya Ramazan ayı gibi belli mevsimlerde sofralarınızı öğrencilere, fakirlere, tanıdık tanımadık toplumun her kesiminden insanlara açmamız Allah Resûlü’nün önemli bir sünnetini ihyâ mânâsını taşımaktadır ve evimizi bereketlendirecek güzel davranışlardandır. Bu noktada bilhassa Ramazan aylarında geleneksel hale gelen Ramazan çadırlarını da zikretmek gerekir. Bu ay içerisinde belli yerlere ve belli semtlere kurulan iftar çadırlarında binlerce insan oruç açmakta, evinde sofrasına koyacak bir şeyler bulamayan pek çok insan da karnını doyurmaktadır. Varlıklı insanların karınlarını doyurması ne hoş bir davranıştır. İnanıyorum ki, böylesi güzelliklere sadece yeryüzündekiler değil semâdakiler bile alkış tutarlar. Büyüklerimiz “Salih ameller içinde iki şey vardır ki, en faziletli ve en muteber amel olarak kabul edilirler: Biri; tok bir midenin oruçla aç kalması, diğeri de aç bir midenin yemekle doldurulmasıdır. Bu amellerin ikisi de cehennem azabına karşı sütre ve perde olurlar. Cenab-ı Hak ‘Benim rızam fakir ve yoksulların rızasında saklıdır. Siz onların karınlarını doyurun, Ben de mizanda sizin terazi kefenizi ecir ve sevap ile doldurayım.’ buyurur, diye hikmetli sözleri bize aktarırlar.
Medine-i Münevvere’ye gelen konukların ağırlanması da Allah Resûlü’nün yerleştirdiği bir âdetti. Peygamber Efendimiz (sas) cemaate namaz kıldırdıktan sonra döner, “Herkes evine ağırlayabileceği kadar misafir alsın.” derdi. Sahabe efendilerimiz de, imkânları ölçüsünde, bir, iki veya üç kişi alır, evlerine götürürlerdi. Şayet misafir edilmedik kimse kalırsa, onları da Efendimiz (sas) kendisi misafir ederdi. Yine böyle bir gün Efendimiz, arkadaşlarından mescitte ikamet eden ve sabah akşam Rab’lerinin rızasını kazanmak için gayret eden Suffe ashabından ağırlayabilecekleri kadarını evlerine misafir etmelerini istedi. Onlar da birer ikişer kişi alıp evlerine götürdüler. Ancak geriye beş kişi kalmıştı. Allah Resûlü (sas) o beş kişiye “Haydi, buyurun!” dedi ve onları Hz. Âişe’nin hânesinde misafir etti. Peygamber Efendimiz (sas) “Yâ Âişe! Bizlere yiyecek bir şeyler hazırla.” dedi. Âişe vâlidemiz misafirlerine undan ve etten yapılmış bir çeşit yemek getirdi. Onu yemelerinden sonra da hurmadan yapılmış bir tatlı ikram etti; onu da âfiyetle yediler. Ardından da süt içtiler. Daha sonra misafirler izin alıp mescide gittiler ve orada istirahate çekildiler.
Dünyanın her tarafına dağılan parçalarımız, adanmış ruhlar, eğitim gönüllülerimiz, Anadolu’nun güzelliklerini, güller gibi gülümseyen güzel yüzünü tanıtabilmek için her yerden misafir getiriyorlar. Gelen yabancılara en çok tesir eden, mütevazi, fedâkâr ve cömert insanlarımızın misafirperverlikleridir. İhlâs ve samimiyetle sevdikleri Halil İbrahim sofralarıdır. Onlar bu paylaşım güzelliğini unutamıyor ve çevrelerine anlata anlata bitiremiyorlar. Böylece bazılarının İslâmiyet’in yüzüne çalmak istedikleri kara lekeleri kökünden kazıyıp temizliyorlar…
Not: Abdullah Aymaz ağabeyin bu yazısı 23.08.2009 tarihinde yayımlanmıştır.
