Düşmanı anladım da dostum sana ne oldu,
Asıl vefasız dostlar beni yaktı kavurdu,
Ben yavruma hasretim yuvam toz duman oldu,
Hasretini çektiğin baklava beni vurdu.
Yolu bulunmuş artık ihtiyaç baklavaymış,
İstanbul’da yapılıp yarınsı sofradaymış,
Kimin umurunda ki benim kiram yatmamış,
Muavenet dediğin dile meze yapılmış.
Benim derdim can iken senin derdin baklava,
Kardeşlik diyor isen palavradır bu dava,
Dertle inleyenlere aramalıyken deva,
Söyle Allah aşkına ne bu dünyalık sevda.
Zindanlar bebek dolu. Nefis bunu söylüyor,
Hayat devam ediyor ihtiyaçlar bitmiyor,
Amenna, bu da doğru hayvanlar da biliyor,
Ama bizler insanız hem de şakirt deniyor.
Toplu atınca kalpler onu top sindiremez,
Akif’in sözüydü bu neden bize işlemez,
Sen rahatı bulmuşken bazısı hiç gülemez,
Ben sana söyleyeyim bize kardeş denemez.
Hani bizler kardeştik halâ canı yanan var,
Adana’daki canlar* yardıma koşuyorlar,
Gündem baklava iken zamanlama manidar,
Bu gündemi görseler ne düşünür o dostlar.
Sahabe de kardeşti kitaplarda yazıyor,
Göz ile okununca gönlümüze inmiyor,
Yaşamak ayrı bir şey gamsız bunu bilmiyor,
Kusura bakma kardeş bana böyle geliyor.
Doğruluk hazinedir hizmet bunu öğretti,
Makam mansıp gelince hamlar eriyip gitti,
Köleliğin aslını nefis bize öğretti,
Bunlara takılmamak işte o marifetti.
Hedefimiz aliydi insanlığa hizmetti,
Sahabe destanını yaşatmaktı niyeti,
Bu ütopya değildi destansı kardeşlikti,
Ateş düştüğü yeri, yakınca hepsi bitti.
Hizmetten | Priştinalı Yusuf Demircioğlu
