Toz duman ve bir karartı. İnsanlar görüyorum. Ve anlayamadığım sesler , tanıyamadığım sesler…
Yabancı bir dil değil, hayır. Değişik bir vaveyla, bilemediğim, tanıyamamığım bir tını… Ses insan sesi , ama tonlar…
Belgesellerde çakallar saldırır ya hani bir aslana. Küçük ısırıklar alarak zevk ve korku bir arada , can yakan iğrenç bir melodi var ya.
Ha işte o.
Tam ona benziyor ama insan…
Ama insan gövdesinden gelen titreşimler … Toz duman ve bir karartı. Yavaş yavaş görüyorum. Yerde takım elbiseli bir adam , yüzü kanlar içinde. Kimi kravatından tutmuş , kimi kolundan , kimi paçasından. Yumruklar birer birer iniyor, tekmeler birer birer vuruyor, salyalar iğrenç iğrenç akıyor. Ve ilginç bir ses öfke öfke yayılıyor.
Dokunmak, koşmak, mani olmak istiyorum arada cam duvar. Yüzüme dokunuyor buz gibi buharlar.
Ve görüyorum, seziyorum yavaş yavaş. Bu insanlar başka bir türü sanki insanlığın. Bir başkalaşım, bir metaformoz ve küften beter bir koku.
Gözleri yok hiçbirinin , derin oyuklar. Yanları bomboş kafalarının , kaybolmuş kulaklar . Burun yok , sade bir diken ve fırça misali dudaklar. Ayaklar çekiç ve durmadan vuruyor yumruklar. Rengarenk derileri var bu ucûbelerin , rengarenk hırıltıları… Kızıl da vuruyor , yeşil de , mavi de… İnsana benziyor her biri uzaktan, uzaklardan.
Vuruyorlar, durmadan vuruyorlar , yerde yatan öz gibi insana. Gözleri, dudakları, kulakları, dili ve en özeli de gözyaşları olan insana. Hınçla vuruyorlar , zevkle vuruyorlar ve bir ara mola…
Sahipleri birkaç dilim kek , birkaç parça katık ve bir paket çay atıyor sonra ve kulağım… Ve kulağım o sessizlikle duyuyor yerde yatanı. Bir şeyler söylüyor kanlar içinde güzel adam. Birkaç kelime dökülüyor dudaklarından.
“Canınız Sağolsun”
“Canınız Sağolsun”
“Canınız Sağolsun”
Ben size göz, ben size kulak , ben size dil verecektim. Ben size muştu , ben size renk , ben size kuş sesleri verecektim. Veremedim… Göremediniz, duyamadınız , tadamadınız…
“Canınız Sağolsun”
“Canınız Sağolsun”
“Canınız Sağolsun”
Gökhan Bozkuş
