(Türkiye’de cezaevlerinde büyüyen çocuklara ithaf olunur)
Sırtına suların indiği uzun gecelerde,
Üşüyen beton çocuk,
Dayamış sırtını duvara,
Saçları dökülen bir yorgunlukla,
Korkunun gözleri vardı dudaklarında,
Zalimden kaçar gibi üşüyen içinin ateşi,
Çocuk işte, elleri üşümüş çocukluğunun,
Oyuncak nedir bilir mi?
Masumiyet bahçesine uçan yarasaları,
Birer oyuncak zanneden beton çocuk.
Pas kokulu geceleri,
Güneş görmeyen demirden kuyu,
Soğuk beton hayaller…
Bunlar, bunlar çocuk yaşlarından kalan,
Nasıl bilsin çocukluğu?
Oyuncak nedir bilmez beton çocuk.
Beton dilini bilir mesela,
Taşlarla hayaller çizmeyi;
Sıcacık bir oda çizip,
İçinde ısınmayı hayal etmek gibi,
Babasını çizip ellerini sımsıkı tutarak,
Nefes nefese koşmayı hayal etmek gibi.
Betonun arkadaşlığını bilir mesela,
Zalim kalbi kadar katı olmaması gibi,
Dilsiz şeytanlar kadar sessiz olmaması gibi,
Hiç olmazsa beton betonluğunu bilerek,
Bağrında hayallerini, özlemlerini çizmeye,
İzin vermesi gibi,
Çok şey bilir beton çocuk, çok…
Ama,
Oyuncak nedir bilmez beton çocuk!
Hizmetten | Mahir Karasu
