Doktor ‘bir doğum daha olursa hayatın tehlikeye girer.’ demişti. İki çocuğu vardı. Üçüncü bir çocuğu olsun istiyordu, doktorların uyarılarına rağmen hizmet insanı anne.
Doktorun sözleri kulaklarında çınlıyordu. Fakat o bunu kimseye söylememişti. Artık dönülmez bir yola girmişti. Ne olursa olsun umurunda değildi. Hem bu işin ucunda belki de şehadet de vardı.
Kader doktoru haklı çıkarmıştı. Doğum çok zor oldu ve anne, bu doğumda vefat etti. Anne gülerek ölüme giderken, çocuk ağlayarak dünyaya geldi. Bir çekirdek çatlamış ve filiz vermişti.
Mustafa Bey, umre niyetiyle gitmişti kutsal topraklara. Kabe’yi ilk görünce nice dualar etmiş, Kabe’yi tavaf etmiş, Arafat’a çıkmış yine dualarına dualar katmış, gözyaşını da dualarına salmış, oradaki havayı doya doya çekmişti ciğerlerine.
Sıra Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellemin köyüne gelmişti. Orada Cenet’ül Baki’de namaz kılmak, cennet havasını koklamak istiyordu. Mekke’nin Bilal kokulu havasına Medine’nin Mus’ab kokusunu eklemek istiyordu. Hira’nın derinliğinde Cennet’ül Baki’nin serinliğini yaşamak istiyordu.
Dili zikrullahla ıslak, yüreği muhabbetullah ve muhabbet-i Resdulullah ile kıpır kıpır idi. Gözeri hep onu görecekmiş gibi bakıyordu o yana.
Zaten yıllardır de hep onu görebilme arzusuyla yaşamıştı. Orada dua ederken birden aklına doğumda ölen yeğeni geldi. Gözlerine hakim olamadı. O anı bir daha yaşadı. Sarsıla sarsıla ağladı. Küçük öksüzü düşündü bir an. Birden gözünün önüne ölen yeğeni geldi. İşte karşısındaydı. Hem de gülümsüyordu. Yanında birileri vardı. Onlara dönerek:
-Dayıma bakın, ağlıyor, dedi.
Sonra Mustafa beye dönerek:
-Dayıcığım neden ağlıyorsun, bak ben bunlarla beraberim.
Mustafa bey baktı, yeğeninin ‘bunlar’ dediği Efendimizin mübarek zevceleri, annelerimiz idi.
Kaynak: Emin Osman Uygur | cizlavet.com
